Enginar yemenin pornosu
Hepi topu durum enginar yemeyi gerektiriyor ama mahreme açık değil. Feci şehvetli. Tek tek yolaraktan, emerek ısıraraktan, yalanıp yutkunaraktan... Salyası da süzülüp akıyor insanın bazı dudak kenarlarından.
Adabıyla yemek yemeyi bilenlere anlattığımı varsayıyorum. Yoksa genelgeçer yemek yeme tarzı zaten bu olanlar var, anlamayacaklardır beni.
Akşamımın yemeği iki enginar, üç baş sarmısak, iki dilim ekmek, rakı. Rakı değil de beyaz şarap olsaydı daha daha gırla keyif olurdum ama olmayışının nedeni var. Açıklayacağım tabii.
Olay iki enginarla başlar. Şu bizim Şemsipaşa Şok'u sınırlarına yakın enginarcımız son anda enginar çeken canım için en iyi adrestir.
Mutfağa buyurup, enginarları yıkayıp, tepelerinden hafifçe tıraşladıktan sonra yaprakları şöyle dışa doğru açmaya yelteniyoruz. Bir kaç diken darbesi alıyoruz, özellikle de çok acıtan tırnak diplerine doğru. Geçmişte bu durumu hatırlamak üzere kendimize çokça söz vermiş olsak da unutmuş oluyoruz, birkaç gün canımız acıyor.
Küçük fırın tepsisine oturttuğumuz her bir enginara yarım limon suyu ve halisinden bolca sızma akıtıyoruz. Bol tuz, taze çekilen karabiberle birlikte tat ilavesi için yeterli. Limonun kabuklarını da yanlarına koyalım, enginar saplarını da ayıklayıp koydum ben ve bir parmak su ilave edelim tepsiye.
Folyoyla sıkı sıkıya kapatılıyor tepsi, sıcak fırına veriliyor. Tepelerinden açıp çiçek gibi yapılan sarmısak başlarını da tuz ve sızmayla ödüllendirdikten sonra aynı tepsinin kenarında veya ayrı bir folyoya sararak fırına koyuyoruz.
Enginarları çok fazla pişirmek söz konusu değilse de uzunca kalıyor fırında, diyelim ki en az bir saat 200 derecede. Benim setüstü midi fırınım da az saar (sağır) ya neyse...
Şimdi iş yemeye geliyor. Önümde mutfak önlüğüm takılı vaziyette bırakılmış, boynuma kocaman bir peçete bağlanmış. Yanımda destesinden kolayca ayrılabilan ıslak ve kuru mendil çeşitleri. Bu önlemler temizlikten ziyade sızmaların kollardan dirseğe akmasını önlemeye yarıyor. Rakı bardağımdan içmeye yeltendiğim her yudumda bir temiz mendil de bardak çevresine sarılıyor.
Şarap neden içilmiyor peki? Yani şarap servisimi zor yaparım düşüncesiyle. Soğuk dursun diye alınacak önlemler var, üst baş yağ içinde, kalk otur; velhasılı kelam koca bardak rakımı doldurup bir yandan da televizyona yamanmak işime geldi. Seçili film izleniyor ki kumanda kullanılmasın, telefonlara cevap verilmiyor üstelik.
Sarmısak dişleri bir yandan, enginar yapraklarının dipleri bir yandan emilip ağızda şıpırdatılıyor. Tepside kalan lezzet ötesi su, kaseye alınmış, ekmek batırılıp höpürdetiliyor. Çıkan sesler önlenemez ve zaten önlenmesi de gerekmez. Nasıl da erotik. Eski Alman yapımı pornolarda 'aaaaah yaaaa ohhhhh yaaaaa' çığırtıları vardı, koy arkasına film müziği diye, o kadar olsun yani.
İki saate yakın süren bu keyif bitiyor sonunda. Üstüme başıma bir çeki düzen versem, verecek gibi değilim. Enginarlarımın şekli bozulmasın diye içinden almadığım tüyleri de saçıma başıma bile yapışmış üstelik. Bir güzel duş paklar beni.
Film de bitti.
Yapın demiyorum, yapanı da Allah islah etsin.
posted by Oya Kayacan at
Pazar, Nisan 26, 2009
|
22 comments
Konumuz garip kavunu kurtarmak adına yapılan faili belli bir lezzet girişimi. Önce iki minicik parça damla sakız dövmesi, az muskat rendesi ve file dedikleri kesimde şamfıstık parçaları Peysan ricotta peyniri ile halleşecek. Sonra da bu karışım, içi çekirdeklerinden temizlenmiş kavuna doldurulacak. Kesilen kapağı yeniden kavunun tepesine geçirip streçleyin sıkıca ve dolapta dinlensin.
İlki bu küçücük kavundan shot votka yanında yararlanmak. Vakit akşamın o vakti zaten. Dondurucuda duran shotlıklara, yine dondurucuda demlenen votka, dondurucunun içinde doldurulur.
İkinci iki dilim tatlıya dönüşecek. Ayva tatlımsı/reçelimsim* dolaptan çıkarılacak. Peynirli kavun dilimleri üzerine birkaç ayva parçası süs oldurulup, ballı suyundan da daha daha üstüne gezdirilecek.
Aile mutfaklarımızın sınırlarından içeri sokulmuşluğu hiç yoktur. Doğrusunu isterseniz düne kadar duymuşluğum da yoktu. Farz-ı mahâl duysaydım, burun kıvırıp pis pis sırıtmış olacağımdan da eminim.
O günde canımın bulgur çekme haliymiş demek ki. Ne edersem ederim diyerekten yıkamış koymuşum ocağın kenarına. İncecik jülyenlenmiş fasulyelerimi de kavuruyorum o arada nedense, soğansız filan, hafif sızmada öylece...
İspanyol sızmam var, kullanıyorum ama öyle oley oley bağırışmıyorum ne yalan. Bin yaşasınlar benim yağcı dostlarım Edremitli Çiğdem'im ve Şirinceli Candan'ım. Sızma mı dedin, olacaksa onlardan olacak.
Karnabahar koçanından yaptığım turşuyu bu vesileyle anlatmam şart oldu. Atmıyor yiyorum ya, salata diye haşlayacağım minik karnabaharın körpecik yapraklı bir koçanı var atmamalık. İnce ince kıyarsın onları Oya, kereviz saplarını da, kaynatırsın birlikte iki taşım.
Süzüp bekletirsin az biraz, ılınınca atarsın tuzlu suya. Tuzlu suya da önceden sarmısak dişleri, dereotu sapları, süs biberleri ve elma sirkesi katmış olursun. Bir gün sonra ye, acele turşu oluyor önceden haşlandığı için. Nesi hayvanlık yani şimdi bu karnabahar koçanının kırt kırt yapraklı köklerinin?
Bilin bakalım ben kimim? 
Mutfağımda başımın tacı ettiğim aletlerin önünde tabiii ki bıztlarım geliyor. Akşamın salata sosuydu; havuç, sivri biber, domates, taze soğan, limon suyu, az pekmez, çekme karabiber ve sızmanın bızzzzztlanmış haliydi. Salatalarıma bir miktar tatlı katkım olduğunda çok daha lezzetli oluyorlar haberiniz olsun. Bir kaşık bal, bir kaşık pekmez, aromasına bayıldığım bir reçelin suyundan filan...
Daha daha köy ekmeğinden taze otlara kadar özel ve güzel lezzetler...
