Biliyorum, çok konuşuyorum ama ben böyleyim...

09/03/2004 tarihinde Dünya Kadınlar Günü için www.acikradyo.com 'da görselleşen bir yazım.
Tarihi itibariyle yeri değil tabii de, bugünlerde blogger dostum www.bavergun.blogspot.com adresindeki Baver'e laf yetiştireyim dedim...



Biliyorum çok konuşuyorum ama....

O yıllar öyleydi. Oğlan çocuklara, “Büyüyünce n’olucaksın bakiiim?” diye sorardı amcalar, teyzeler. Kız çocuğun böyle bir soruya hak kazanmışlığı dahi yoktu. Kız çocuk zar zor edindiği paçavra bebeğe yine paçavralardan elbiseler diker, ninniler söylerdi.

Annelerin günlerinde, hani kadın kadına toplaşılan ve adına resmen ‘gün’ denen günlerde, kız çocuk teyzelerin ağzından çıkacak her sözü kulaklarını açarak dinler; kek, poğaça vesaire tariflerine aklında iyice yer ettirmeye çalışırdı. Öyle ya, kimse ona n’olucaksın bakiiim diye sormadığına göre, belliydi işte eni konu ne olacağı. Koca bulacaktı, o kadar.

Bir de marifetler göstermek zamanı vardı. “Git getir bakiim...,” derdi anneler, “ne ciciler ördün bebeğine, getir de göster teyzelere.”

Veya kızlarına göbek attırmaya meraklı anneler. Şimdiki zamanın, varını yoğunu ortaya koyup da kızını ille de piyasaya sürmek isteyen analarından az biraz daha masum, “At kızım, at da görsün teyzeler,” anneleri. Hani atacak göbeği, sallayacak poposu, memesi varmış gibi sanki el kadar çocuğun.

“Tam puan, on puan, oldu, yolun açık olsun”. Peki peki, bunlar güncel yorumlar; o gün için, “Oooo benim marifetli kızım, maşallah maşallah, Allah hayırlı kısmetler versin inşallah...”

Diyeceğim yani şu ki, kız kıçını da sallasa biiir, bebeklerine elbise dikip yemek yapsa da bir... Eninde sonunda olaylar teyzelere gösterilen marifetler doğrultusunda, zamanı gelince teyzelerin marifetiyle bulunacak bir kocada düğümleniyor.

Benim gibi marifeti kendinden menkûl kızlar da yok değil tabii.

Her nabza şerbet

Ben her nabza şerbet verenlerdendim. Annemin oturttuğu yaygı üstünde bıkmadan usanmadan bebeklerimle haşır neşir olur, kolladığım fırsatı her yakaladığımda da sokağa fırlayıp, babamın başını öne eğdirmeyecek kadar iyi futbol oynardım. Bu zorlu spor için, komşu bahçede antreman yapan Beşiktaş takımını izlerdim saatlerce. Bizim bahçeye kaçırdıkları topları iade ederken de, tuvalet aynası karşısında geçirdiğim saatler yardımcı olurdu bana.

O saatler, elbette mahalle oğlanlarının ağzının suyunu akıtan fettan tavırlarımı çalıştığım saatlerdi. Hani Doris Day kadar havuzda tanrıça, Marilyn Monroe gibi ön planda dudaklar olacak... Leslie Caron az sonra Mel Ferrer tarafından baştan çıkarılacak ‘Hi-Lili hi-Lili hi-lo’ masumiyetinde ve de Çıplak Ayaklı Kontes olmuş Ava Gardner kadar şehvetli; külliyen bir Oya ayna karşısında... Evcil kedi misali Pat Boone’a hayran, James Dean’a kurbanım ki öf aman aman...

Aynalar ah aynalar

Yine öyle bir ayna çalışması yaptığım günün akşamı olmuştu. Annem gittiği komşudan eve geldi, babamın da eli kulağındaydı ki, kulağımdan tutulduğum gibi soluğu berberde aldım. “Boyayın çabuk...,” diye bağırıyordu annem, “...görmesin gözüm”. Boyattığı benim bütün gün kafamdan aşağı oksijen dökerek turuncuya çevirdiğim saçlarımdı. O gün, o turuncu saçlarımla Kör Mike’a bir kere görünebilseydim hiç olmazsa, gam yemezdim.

Kör Mike, Vişnezade Parkı’nın duvarına, tam bizim eve karşı oturup, bana, “Ooh oo Oya (aslında Carol, yaşı tutan bilir) darling, I am but a fool, darling I love you though you treat me cruel”, şarkısını söyleyen çocuktu. (Nette Neil Sedaka’nın söylediği şarkıyı bulamadım, alın müziğini dinleyin bari...)

O zamanlar bir varmış bir yokmuştu

Kız çocukların bu tevekkülle bekleyişlerine karşı, oğlan çocuklar, “Büyüyünce n’olucaksın bakiim?” şımarığı olurlardı. En olunmayacakları olmanın zamanıydı onlar için. İtfaiyeci, polis, pilot gibi meslekler yine iyi. Benim erkek arkadaşlarımdan çoğu her zaman güçsüzün yanındaki Zagor veya kankası Tonka olmak, olmadı Pecos ırmağında kaybolan Bill’e öykünmek, hatta zenginliği uğruna ördekliğine dahi katlanıp Varyemez Amca olmak isterlerdi.

Tintin olmak isteyeni hiç duymadım mesela. Ben oğlan çocuklarla oynadığım zaman en çok Tintin’dim. Belki de taa o zamanlardan, bedenimin bir gazeteci ruhu sarıp sarmaladığındandır, erkek olsam Tintin olmak isterdim.

Kız çocuklar ve bebeklerle oynaştığımda, yalana ne gerek, aklıma kocaların biri girer biri çıkardı. Bundan mıdır ne, biri geldi biri gitti, bir geldi biri gitti biri geldi...

Yine laftan lafa uçuştum durdum. Bu hafta bir film izlemiştim... Filmin içinden süzülen, kimi gözlenmiş kimi yaşanmış anıları derledim. Günün konusu olmasını istediğim, “Mart’ın sekizi de işte geldi çattı, Dünya Kadınlar Gününüzü şeyediiim”, diyemedim bir türlü. Dünya Kadınlar Günü’ymüş...

**********

Sözün özü: Geçtiğimiz yıllarda, ablam bir 8 Mart paneline konuşmacı olarak katılacaktı. Ailenin eli kalem tutanı olarak konu bulup dillendirmek de bana düşmüştü. Mona Lisa Smile http://www.imdb.com/title/tt0304415/, yıllar sonra yazdığım o yazının teması olarak çıktı karşıma. Kız evlatlara yapılacak en büyük kötülüğün halâ, “Büyüyünce ne olacaksın?” diye sormamak olduğunu düşünüyorum.

Biliyorum çok konuşuyorum ama ben böyleyim.