Daha neler oluyor?

Nurci annem çok yorgun. Evimizin inşaat işleri bitti, kaba temizliği filan da bitti. Yerleşme fasıllarına geçtik artık. Perdeci geliyor döşemeci gidiyor marangoz geliyor elektrikçi gidiyor, gürültü patırdı ediyorlar. Aycan ve Nurci arada bir beni şehir evimize getiriyorlar, alışmam için. Pek tercih etmiyorum ama; o kadar basit değil bu iş yahuhav. Bizim şimdiki ev ne güzel bahçeliydi. Burada bekle ki kapıyı açsınlar da, beni gözden kaçırsınlar da, ben de karşı çayıra gidip koşayım. Hayal tabii, Nurci hemen ne yapmak istediğimi anlayıp başlıyor sesini yükseltmeye. Tırsıp giriyorum eve haliyle.

Yeşillik bahçemiz yok ama ev çiçek dolu. Nisan'ın 15'inde bizimkiler evleneli bir yıl olmuş. Daha henüz dün gibiymiş, inanamıyorlarmış. Canım Babam Aycan, anneme en sevdiği çiçekleri almış. Başkaları da almışlar. Bu evde oturmuyoruz daha ama ev çiçek dolu. Neyse, gülleri akşam alıp bahçeli evimize götürdük.

Kuzenim Cancan'dan da haber var. "Pazar günü akşam salak gibi Bülent Ersoy seyrettim," diyor. Meğer Annoya'sı televizyonu bilgisayarı filan açık bırakıp komşuya gitmiş. Cancan öyle sinirlenmiş ki seçili bırakılmış olan programa, döndüğünde sinirinden dişlerini göstermiş ona. O da, yani Annoya'sı da Cancan'a Kimsecik'i göstermiş. Sonra birbirlerine sarılıp ağlaşmışlar. "Annem Kimsecik'i çok özlüyoruz," diyor Cancan.

Bir de garip yemek anlatayım. İflah olmaz Annoya'mızın geçenlerde tarhana çorbası çekmiş canı. Yine fazla yapmışmış. Ertesi gün basmış kalan çorbaya bir yufka, rendelemiş içine peynirleri falan, vermiş fırına.

Olmuş mu sana tarhana böreği?

Güzel de olmuş mu dediğine göre?

İşte böyle çocuklar, artık bendeniz Lucy, şehir hayatında ve dedikoduların tam göbeğinde olacağım.

Herkese sevgi ve saygılarımla.