Karda bize neler oldu?

Kar seyrettiğim hafta hakkında hiç bir fikriniz olmadı. Hafta başında uslu uslu oturuyordum hep pencere kenarlarında. Arka pencerelerden bahçemizin ağaçlarını kuşlarını falan, ön taraftan karlı puslu denizi seyrediyordum. Kocaman terası olan evimiz vardı bir zamanlar. Annoya orada yürütürdü beni, karda. O terası hayal ettim. Şimdi cam kenarına çıkarıyor kar havası alayım diye ama sıkı sıkı da tutuyor tabii cumbanın üstüne fırlayıp gitmemem için. Rahat olmuyor yani. “Neyse, buna da şükür,” derken tam...

Fotoğrafımdan da belli mi? Sanki kötü bir beklentim var gibiyim. Mahzun, süzgün, üzgün gibiyim... Biz bazı kedilerin, mesela ben, içgüdüleri acayip güçlüdür. Ben de öyle mahzun mahzun durup karlara baktığım bir anda telefon çaldı birden. Annoya konuştu tabii. Beti benzi attı. O andan itibaren evimizde olağanüstü bir telefon trafiği ve organizasyon seferberliği başladı. Lafı uzatmayalım bence. Ninemiz Selma’yı hastaneye kaldırmışlar.

Karda sokağa çıkmaktan çok korkan kıçı kırık annemiz Oya da, şöfördü, 4x4’dü falan herşeyi ayarlayıp çekip gitmesin mi evden? Elinde kısa seyahat çantamız ama yanında biz yokuz. O çanta hazırlanırkan halbuki, bizim port-kedilerimiz çıkardı hep ortaya. Mama kaplarımızdı, kumumuz - kum kabımızdı falan istiflenirdi kapı önüne. Yok işte, bizi almıyormuş Amerikan Hastanesi. Başka hastane alır mıydı acaba diye soracak vakit bile kalmadı. Gitti Annoyamız, canımız. Tam dört gün dönmedi üstelik.


(Ne kadar isterdim şu nefret ettiğim port-kediye girip Annoya'mla birlikte gitmeyi.)

Şemşi baktı bize. Günde on kere o Annoya’yı aradı, Annoya da yirmi kere bizi aradı sordu Şemşi’ye. İyiydik ama üzgündük diye anlattı Şemşi hep bizi. Hele oğlum Cancan hep Annoya ile yattığımız yatakta yattı. Ürkektir, korkaktır çok benim oğlum. Daha da sıkılırsa kurdeşen olabilir, karnındaki tüyleri dökebilir.


Ninemiz Selma hastanede işte böyle sapsarı yatmış durmuş. Bir safra kesesi problemiymiş. Hallolmuş neyse. Bu da yapılan işlemin ardından odaya geldiği anmış. Ceviz büyüklüğünde bir taş bulmuşlar karnında, zaten olmayan safra kesesine giden yolu tıkayıp, karaciğer enzimlerini 1000'e fırlatmışmış o taş.

Ucuz atlamışsın diyorlar. Geçmiş olsun sevgili ninemiz.


(Annem şimdi ablam Hülya ile eniştem İnal'ın yanında 'nekahat' yaşıyor ve de yüzüne renk geldi. Harika görünüyor.)

Biz de eski neşemize kavuştuk.

Bir daha kar yağınca yine pencereden bakarım.