Oldu da bitti maşallah

Bu iş işten bile değilmiş. Üç saat vaktin olacak ayakta, mutfakta dikilecek, kafanı da tanzim etmiş olacaksın işin hacmi ve akışı doğrultusunda. Bitti. Hacmi deyince, benim gibi ilk defa aşureye kalkanlar bu hacimden bihaber olacaklar tabii. Bende başlama tarihi ile bitme tarihi arasında bir koca yirmidört ve artı altı saat var mesela.

İş akışında ise hazırlıkların zamanında yapılmış olması gerekiyor. Nohut kabukları ayıklanmış, içine katılacak olan meyveler dilimlenip bir kenara koyulmuş olmalı. Sonra hep çevrilecek çünkü!

Cuma sabahına nasip oldu. Islattım buğday ile pirinci. Kaynar suda. Akşam buluşmamızda iyice şişmiş neredeyse yenecek kıvama gelmişlerdi. Bir iki taşım kaynatıp örttüm üstünü ve yattım. Sonrası, karıştırmak üzerine kurulu bir düzen aşure pişirmek. Keşkeğin tatlısı yani. Şimdi anladım zaten keşkek de neden durma allah çevir ya çevir pişiriliyor. Dibini sardığı için... Vallahi de billahi de bu işten bu sonuç çıkıyor. Çünkü buğdayı macunlaştırmak gibi bir alamet-i farikası olan keşkekte de, aşurede de bu buğday zaten kendiliğinden macunlaşıyor. Ve lakin bu arada da dibini tutuyor tabii!

Kafama göre yaptığım tek şey yarım litre yağsız sütü bir taşım kaynatıp, dilimlenmiş kuru meyve, üzüm ve şekeri içinde karıştırmak oldu. Önce bugday pirinç karışımı, sonra da fasulye nohut ilavesiyle çevrilerek hayli kaynayan diğer tencereme sonradan kattım bu karışımı, bir süre de birlikte kaynattım tabii. İki kaşık da gülsuyu koydum, kapatmaya yakın.

Gerisi boş, anlatmıyorum.

Ben kendi aşure lezzetimi buldum.

Bunca yıldır kapıma aşure taşıyan konumdu komşumdu ve bilumum aşurebazların karşısında da boynu bükük durmaktan kurtuldum.

"Aloo anneeee, aşure yaptım."

"Oldu da bitti mi maşallah. Keşke bir sorsaydın a kızım..."