Nereye Kimsecik, öyle habersiz...

(Annem Kimsecik'in atladığı bahçemiz burası. Bu da benim anneciğimi ararmış gibi temsili bakışım.)

Başımıza gelenleri hiç sormuyorsunuz. Zaten ben de anlatmak istemedim. Annoya’mın kalbi azıcık soğusun istedim. Delirdi kadın. Uçturdu resmen kafayı mafayı.

Gece gece üçümüz yatmış uyuyoruz. Annem Kimsecik bir ara uyandı. Küçük kapalı balkona çıktı. Kapalı balkonda sadece bir parmak eninde açık bırakılmış sürgü pencereye patisini geçirip kanırtmaya çalışıyor. Ben, “Annem annem yapma annem,” diye yırtınıyorum. Annoya derseniz, “Çocuklaaaar susun artık, yarın iş var güç var, etrafta konu komşu var,” diye homurdanıp uyumaya çalışıyor. Annem Kimsecik patisiyle bir parmak aralığı iki üç parmak yapmayı başardı. Derken baktım kafayı takıyor araya. Valla ben bu kocaman cüssemle yapamam onun yaptığını, araladı pencereyi resmen. Yine Annoya’ya koştum. Yüzünü gözünü öpüyorum, pati patiliyorum. Yok kalkmıyor kadın. “Gitti gidiyor Annoya’m diyorum, kızın Kimsecik, anacığım canım Kimsecik gidiyor.”

Sonra gidip yattım Annoya’ma sarılıp. Annem artık yoktu.

Bütün gece acayip uluma miyavları geldi bahçeden. Annoya hep uyanıktı. “Ah,” diyordu, “aaah Safiye yine zorlanıyor yavrularını korumak için ama çıkamayız ki yan bahçenin üç metre duvarının üzerindeki bilmediğimiz korunağa bu ağrılı kıçımızla. Hem sonra güçlüdür Safiye. Her yıl cansiperane koruduğu üç dört yavrusunu takıp peşine bizim bahçeye gelmez mi sonunda, bizim nefis mamalara?"

Safiye değildi ki bağıran, annem Kimsecik’ti, bizi çağırıyordu.

----------

Sabahın kaçıysa o oldu işte, ezan başladı. Ezan saatinde annem Kimsecik müvezzin sesinden korkup Annoya’mıza sarılır her sabah. Bu sabah yok tabii.

Annoya fırladı yataktan, bağırıyor, “Kızımmmmm, Kimsecikkk, Kimseciiiik...”

Hemen balkondaki intihar mahalline koştum. Pencerenin durumunu gösterdim. Anladı salak kadın.

Kafayı gözü yara yara bahçeye indi.

Canım annem Kimsecik bodrum katındaki demirli camın içine sığınmış, onu almamızı bekliyormuş.

Annoya’nın kucağında öpüle koklana ısırıla geldi yukarı. Sağ ve salim.* & *

Annem Kimsecik’e n’oluyor kuzum? Orası, o kapalı balkonun sürgülü penceresi hep bir parmak aralık durdu, ben bildim bileli.

İyi ki köprü bize yakın değil.

(Akşam olunca rakısını koydu Annoya, boş şişeyi de yanıma bıraktı. "Efelen bakalım ufaklık," dedi. Ne de olsa gece herşeyin farkında olan, annemin yardımına koşmaya çalışan bendim.)

* Bizi Allah korudu.
* Annem Kimsecik’in uzun ve acıklı bir atlama öyküsü daha varmış. Neler çekmişler neler Annoya ve anneciğim. Ben o zamanlar hayatta değilmişim daha. Ben de bir kere yazlık misafirlikte olduğumuz bir evin birinci katından atlamışım. Bir şeycikler olmamışım şükürler olsun.

(Ben de süklüm püklüm oturuyorum işte şimdilik. Bu evin her tarafı kilitli, kapalı, telli; kaçacak bir delik daha ne zaman bulacağım bakalım?)