Kızılcıklarım oldu

Galatasaray Balık Pazarı’nda, üstelik gecenin tam ortasında arayıp bulduğum kızılcıklarımın bugün ikinci mutfak etabı tamamlandı. İki kutu kızılcık, bir kilo sekizyüz gram dediydi manav. Likör yapmak için yarım kilo kadar kullandım. Az şeker, üç karanfil, bir şişe votka; bu sefer hepsi bu. Dinlensin bakalım.

Kalan kızılcığım dünden beri bir kilo şekerde yatıyordu, reçelim ekşi ekşi olsun dedim, sevdiğim gibi. Kızılcık öyle su koyveren meyveler gibi değil, sabah kalktığımda şekerini eritememiş, sadece boyamayı başarmıştı. Erken erken koyuldu ocağın üzerine, gerekenden fazla su ilavesi ile. Örttüm yani kızılcıkları iyice suyla. Bunun da nedeni, kızılcıklarımla üçüncü bir ürün yaratmak. Olur ya, yine acılı, dertli günler çıkageliverir, kan kusup kızılcık şerbeti içtim demenin de yeri gelir! (Kaynayan kızılcıklar fotografı bir deneme kaçağıdır!)

Harlı bir ateşe oturttum, ebadı içinde barındırdığından bir hayli büyük tenceremi. O hırsla o kabardı, ben köpüklerini sıyırıp aldım. (Köpük meselesi her reçelde önemli. Alınmamış köpükler reçelin ömrünü kısaltır, küf müf yapar.) Yine kaynadıkça oluşan köpüklerden arındırdığım reçel müsvettemin suyundan çalma zamanı geldi sonra. Huninin içine oturttuğum küçük bir çay süzgeçinden süzerek şişelendi bu güzelim renkli kızılcık suyu. Reçelim de kaynadı kaynadı, göz göz olma haline gelince de bir limon suyu ile kestirilip kapandı altı.

Gece gece kızılcık alışverişi yapmalara değdi doğrusu.