Mutlu gittim, şen döndüm

İçim içime gülüyordu giderken, içim yüzüme vuruyordu. Yüzümde güller açıyordu. Sevdiklerime giderken böyle olurum. Güven Osma'ya gidiyordum, işte de halim böyleydi. Güven tanıyana deryalardır. Suskun sakin deryalar, dayanmış mutfak kıyılarına, dalgaları bir bu yana sahile bir o yana açığa vura vura.

Bıraktım peki edebiyatı, adam mutfaktan anlıyor
yani, mutfaktan. Chaine des Rotisseurs diyorlar hani, işte onlardan. Bizim buralarda az bulunurlardan.

Oturmalar, laflamalar, kahveden kahveye atlamalar. Hiç bitmeyen tükenmeyen hayallerden ve de tokat tokat gerçeklerden bahsetmekler. Varsa arkadan kovalayan otuz küsuratlı yıllar, olmazsa olmayan dedikodular, demeden bırakılmadıklar, deyip de pişman olmamaklar.

Sonra da bir sepet tutuşturulmuş elime işte böyle güzel. Taa Bolu'lardan gelmiş. Ahçı Muhittin getirmiş, kısmet bana olmuş. Bir de Karamürsel sepetiymiş ki; böğürtlenler yattı şekere, reçele ön adım, girdiler dolaba. Kaynama hali kısmetse yarın akşama. Fındıklar toprak kasede, el attıkça ağıza gelmeler, doyamıyor insan, kıtır da kıtır yemeler de yemeler. Kızılcıklar hafta sonu kaynayacak, bu sefer aklımda marmelatı var, yani çekirdeklerden ayrılıp posası ile bırakılma çabaları gösterilecek. Hayli meşakkat (!) çekilecek bir o kadar zevk-ü sâfa edilecek.

Ammaaa, sepet eve girdiğinde ne olmuş? İşte yanda resmen görüldüğü gibi, koklanmış iyice. Kanâat hasıl olmuş, ki onlara göre değil. Budur işte kedili evlerin, kedili mutfakların hali. Ne getirirsen koklatacaksın, koklamalılar. Tatmin olmalı, mutlu olmalılar.