Güvercinim, güzelim...

Çok severlerdi. Üstüme titrerlerdi. Kocaman bir kapalı balkonda yaşıyorduk, ben ve diğer arkadaşlarım. Her sabah, yemekten hemen sonra penceremizi açıp salıyorlardı bizi. Taklalar uçuşlar kıyamet, gösteri yapardık. Nasıl da keyifle izlerlerdi. Sonra yuvaya dönüş başlardı. Sevilir okşanırdık. O gün evimize giremedik. Her denememizde çabalarımız boşa çıkıyordu, cama çarpıp hırpalanıyorduk.

Üç gündür yuvamızın penceresi kapalı. Ben ve arkadaşlarım dışarı atılmış durumdayız.

Annoya denilen kadının cumbası üzerinde her kuş kardeşimize yemek verildiğini, orada kuşların halâ sevildiğini gördük. Pıtır dediği ve aynen bana benzettiği bir güvercini de varmış Annoya’nın bir zamanlar, hani Kuzguncuk’da yaşarken.

Şimdi onun cumba üstü damında dolaşıyorum arkadaşlarımla. Yemeğimizi de orada yiyoruz. Gece olunca çok korkuyorum ama. Böyle evsiz barksız... Böyle tüneksiz...

Ben, biz, artık evi olmayan evcil güvercinleriz.

http://www.taklaciguvercin.com/ ‘dan kısa bir alıntı:

Güvercinlerine ve insan sağlığına değer veren her yetiştiricimiz bugün kuş uçurmayı durdurmuş durumdadır. Zaten güvercin ırklarımızın uçuş için yetiştirilen kısmının yanı sıra önemli bir bölümü de form için, yani görünüş güzelliği için yetiştirilmekte ve hiç uçurulmamaktadır. Dolayısıyla, kapalı salmalarda yabani kuşlarla bağlantısı olmaksızın yetiştirilen güvercinlerin toplanıp öldürülmesinin hastalığın yayılması açısından mutlak bir önlem olmadığı kanısındayız. Bu şartlarda yetiştirilen evcil güvercinlerin toplanıp öldürülmesi yerine, salmanın hastalık taşıyıp taşımadığına bakılarak gerekli önlemlerin alınmasının daha yerinde olacağını düşünüyoruz.


(Annoya'nın karşı damında günün her aydınlık saatinde yemek verilmesini bekleyen martı, kumru, güvercin, serçe, sığırcık...)