Esaret günlerimiz

N’oluyoruz m’oluyoruz demeye kalmadı, kucaklandığımız gibi sokulduk yatak odasına, kapatıldık. Önceden de taşımışlar zaten mamamızdı, kumumuzdu her şeyimizi bu tarafa. Derken evde bir gürültü başladı ki sormayın. Evi kafamıza geçiriyorlar sanki.

(Annoya uğraşıp didinip uçuşan polen resimleri çekti ama iyi çıkmadılar. Ustanın tozuttuğu odada toz duman resmi çekmeyi başardı ama.)

Annoya girdi çıktı odaya anlattı bize. “Şimdi duvarı boydan boya yardılar...” “Mutfaktan hole delik açtılar...” “O borular var ya çok kalınmış, onları duvara gömdüler...” Daha bir sürü maval okuyor. Hiçbiri de bizi ilgilendirmiyor. Biz evimizde dolaşmaya çıkmak istiyoruz. N'oluyor, ne bitiyor gözümüzle görmek istiyoruz.

Çok sıkıldık işte, miyaw miyavız ama Annoya kararlı, “Ortalık toz duman, sizi dışarı çıkaramam,” diyor da başka şey demiyor. İşler bitince çok rahat edecekmişiz sözde. Kaynar yaz günlerinde pestil gibi olmayacakmışız evin içinde. Ferah ferah dolaşıp, rahatça yalanacakmışız.

Ne yaptığı belli olur mu bu kadının? Ne demek şimdi bütün bunlar? Bize kutup ayısından arkadaş mı getiriyor eve acaba? Ona göre yer mi hazırlatıyor?

(Annoya'ya hem küsüm hem değil. Kapatıldığımız odanın bu küçük kapalı balkonunda, port kedilerimizin üzerinde güneşlenmeyi hep severim zaten. Ama evin öbür taraflarında benden habersiz ne yapıyorlar, çok merak ediyorum doğrusu.)

Esaretimiz iki gün bir gece sürdü. Dün akşama doğru duvar sıvandıktan sonra kapımız açıldı. Sıva kuruyunca boya başlayacakmış evde.

O çok fena oluyor işte. Bir kere daha başımıza gelmişti de.