Normale dönüyoruz

(Arkamda duran Atatürk portresi Annoya'nın çok sevdiği Avni Arbaş'ın. Avni amca ölmüştü de Annoya çok üzülmüştü. Kafamda da Fofo.)

Neyse ki ne, bizimle ilgilenmeye başladı biraz. Artık sabahları sağından sağından kalkıyor. Zaten sadece ev düzenli olmadığında solundan kalkar o. Bildiğimiz için uzuncadır sesimizi soluğumuzu pek çıkarmadık. Gördünüz gibi makarnalı yazıya sızdık sadece usulca, biraz mızmızlanmaya başladık, baktık ki üzülüyor kestik hemen aleyhinde yayını. Sabahları da sepetlerimizde uyandık, onu rahat bıraktık.

Derkeeeen işte o yumak yumak uyanmalarımıza başladık yine, Annoya’mızla üçümüz kucak kucağa. Dün sabah olduğu gibi. Sonra kalkıp giyindi gitti. İşi gücü de yok bugün, bir şey de demedi bize. Nereye gitti acaba?

Döndü geldi ki elinde bir kocaman fare. Aslında ona fare değil sıçan derler galiba. Şöyle bir baktık önce uzaktan. Korkacağımız varsa bile korkmadık, hattâ ürkmedik bile. Annoya bizim korkulu rüya bile görmemize izin vermez çünkü.

Günün geri kalan kısmını bu Fofo dediğimiz fareyle eğlene uyuya geçirdik.

(Küpe çiçeklerimiz açmak üzere. Yaseminler açtı ama buradan görünmüyorlar. Dün Annoya'nın getirdikleri arasında bu tenekeden kuşlar da vardı. Çiçeklerin arasına yerleştiler, oturuyorlar.)

(Annoya, Annas Pepparkakor diye bir kutu almış kendine. Zencefilli bisküvi imiş. Biz sevmedik ama o tıkır tıkır yiyor kahve yanında ve de pek lezzetli buluyor. Fofo da sebepleniyor galiba.)

Akşamına da ızgara balık yedik, bu da demek oluyor ki üç orta boy somon parçası. Bize yiyebildiğimiz kadar yedirdi, gerisini de o yuttu.

Biz salata yemedik, şarap da içmedik tabii.

Yemekten sonra anlattığına göre Ikea’ya gitmişmiş.