Tok evin aç kedileri

İşler bitti şükürler olsun. Evi koyu çikolatadan doğru duvar duvar açılan sütlü kakaoya boyadık, rahat ettik, oturuyoruz.

Çocuklar aynı fikirde değiller. “Gözün çikolataya doysun,” mauuwwlarını sürekli dışa vuruyorlar. “Çikolata sevmeyiz, duvarları yemeyiz, balık rengi isteriz” diye de tempolanıyorlar arada ama takmıyorum. Sloganlarına karşı ılıman iklim şartlarında yatıştırıyorum onları.

“Yaaaa be kedimler, hani o yediğiniz kuru mamalar ne renkmişmiş bakalım? Böyle böyle tonlar işte, değil miymiş mışmış muşmuş...” Bu ara ciddi ciddi elimdeki kuru mamalar duvarlara karşı tutulup evin renk skalasına uyumu karşılaştırılıyor. Ne yapalım, biz böyleyiz...

Hallerimiz böyle iken, böyle böyle de bir makarna daha yaptım, buyurur yer miydiniz? Pek iyi, pek lezzetli oldu da, canınız isterse, yerseniz tabii...

Arapsaçı var yine evde, hani fençel buyurdukları üretici firmaların da, rezene de dediğimiz. Küçücük bir taneyi gövdesi ve saçakları ile irice kıydım. Bir bembeyaz taze soğan, üç diş sarmısakla birlikte sızmalı tavaya alıp başladım çevirmeye.

İri deniz tuzu ile iyi su da kaynamakta, az sızma ile. Sızma, Bursa yöresi Orhangazi civarından, Hayati Kaptan’ın zeytinliklerinden gelmiş ki, rengine vurulursunuz önce. Görülmemiş böyle bir yağ yeşili, görülmemiş böyle bir yeşillim yeşillim yağ. Tadı renginden beter güzel, içmelere yani kıyamaz insan. Ama bizde bol ya, her yere koyarız artık. Zeytinlikler bizim!

Sosun malzemeleri hafifçe yumuşarken, Barilla pennettelerim de al dente oldu. Sosuma bol Mexican peppercorns ve Urfa pulu ekledim. Rakı şişesi de, ki Tekirdağ idi, sallandı da sallandı sos üzerine. Döküldükçe döküldü rakısı içinden, rakı şişesi de ne yapsın; pişti sos içinde, uçtu alkolü, kaldı kokusu. Soğanlar karamellendi sanki, rezene gövdesi azıcık kıtır, saçakları pişmeye yüz tutmuş...

Süzülmüş pennettelerim salındılar rakı soslu tavaya. Arapsaçları da zaten buram buram anason kokar yaaa...

Bu iş buraya kadardı.

“Çikolata sürülmüş evde rakıya bandığı makarnaları yiyor,” dedi kedimler. “Burada bize ne iş düşer ki? Koskoca bir hiç.”

“Hattâ o yaptığı zeytinli şehriye neydi geçen gün?” diye sordu Kimsecik.

Cancan, “Sapıttı,” dedi. “Mutfakta pişen bize düşmüyor artık. Bir ayarını bulsa ya Annoya.”

Öyle ya, maydanoz pestosuyla karıştırılıp bol zeytinle yenen şehriyeden ne anlasın benimkiler. Basmışım içine biberin her çeşidini de, kekiği de filan

Tamam, anlaşıldı.

Yakında mutfak açılıyor çocuklar...