Whatever USA wants...

Ben bir gemiye binmişim. Pek de bir minikmişim. Taa Beyrut’a gitmişim. Sevinmişim, eğlenmişim...

Bindiğim gemi Türkiye Denizcilik İşletmelerine ait İskenderun feribotu(ydu). Akdeniz ve Karadeniz’in üçüzüydü. Zamanımın en şık gemi seyahatlerine bu üçüzlerden biriyle çıkılırdı. Sonra Deniz Kuvvetleri Komutanlığı’na hibe edildi. Yüzer hastane olması filan gündeme gelmişti bir ara. Anlaşılan hakkında takipsizlik kararı almışım, boşvermiş arayıp sormamışım bir daha. Taa ki son üç günlük gündemlerime kendini çakana kadar.

Meselem yine anılarım sanki; akşam yemeklerini Sıtkı Kaptan’ın masasında yemek ayrıcalığı... çifte kavrulmuş lokumları zorla ağzına tıktığımız Kaptan’ın takma dişlerinin fırlayışına gülmek... Zengin görünümlü bir kadının pudrasının içine değerli taşlar saklaması ve gümrükte piyastos yakalanmak olması. Çocukça ne kadar olacaksa o kadar çok eğlenmek işte.

Derken Beyrut’un İstanbul’a görece zenginliğini keşfetmek... Chiquita muzlarla ilk karşılaşmam, tatlarına bayılmam ve İstanbul’a taşıdığım hevenk... ilk kez taş bebeğimin olması... annemin bizi yanlarından bile geçirmediği pis pis kokan sokak lahmacuncuları... çok yüksek tavanlı ama mimarisi hakkında tabii ki hiç bir fikrim olmayan şahane bir otelde konaklayışımız.

Hele hele dün akşam arayıp bulduğum şu fotoğrafı uzun süre keyifle seyrettikten sonra tarayıp buraya basmak; işte çocuk ben sağ köşede, çocuk ablam sol üst, güzelim annem Selma yanımda ve de Beyrutlu dostlarımız diyebilmek. Beyrut, Zahle'deyiz, etrafımızdan şırıl şırıl sular akmakta, enfes yemekler yenmekte...

Hemen üstte, annem Selma'dan babam Nuri'ye yazılmış fotoğrafın açıklamalı hali. Jan Kurdi de bu arada, Beyrut'ta uluslararası gazeteler bayii, babacığımın arkadaşı.

-----------

Anıları kesersek acılar başlayacak malûm. Her duyduğumda tüylerimi diken diken eden yerinden yurdundan olmak sözcükleri yine yanyana geldi. Yer ve yurt, nerede olursa olsun insanın yerleştiği, evinin barkının olduğu, ekmek yediği yer yani. O yerden zorla çıkarılmak, kovulmak, atılmak, tahliye edilmek gibi ruh sağlığını doğrudan etkileyen yaptırımlardan biriyle burun burunayız yine.

(Fotoğrafta görülen internetten aldığım, bir tahliye şeklidir.)

Kaç kişi olduğuna bir türlü karar veremedikleri ancak bin üzeri oldukları kesin olan Türk vatandaşı ellerinde birer bavul ve de bomba sesleri eşliğinde Bayrut’tan tahliye edildi. Mersin’de bando ve marşlarla neşe içinde karşılandılar. Şu anda vatan topraklarında olsalar bile eminim haymatlos* duygular içindeler, daha da nice ülkelerin kimbilir kaç vatandaşı.

Günlük gündem ortada. Resmi açıklamalara göre 14. gün, 39’u asker ve Hizbullah militanı geri kalanı sivil olmak üzere toplam 398 ölü, 1596 yaralı ve de 750 bin kişi kendini yollara vurmuş, kaçışıyor...

----------

Yatıp uyku arası CNN, kaç ölü, kaçı çocuk? Kalkıp kahrolsun Bush, Condi the karakoncolos and the Hizbullah and the Hamas. Yetti the İsrail zulmü and whatever the USA wants the USA gets.

Ayrıntılı haberler için... Radikal

* hiç hiç bir ülkenin resmi vatandaşı olmama durumu. uluslararası bir terimdir. (itu sözlük)

Bugün bugün bugün bugün bugün......

Bugün üzerinize afiyet içimde kuru kuru bir sıkılma.

Sabah sabah şu yazının resimlerini Kedili Mutfaklar’ıma girememe hali. Dolayısıyla bu yazıyı da yazmama halim.

Sabah sabah haberleeeer... Değil ateş kes, çağrısı bile yok. Dolayısıyla insani yardım da yok. İsrail sivil halkı ve halka açık yerleri vurmaya devam ediyor. Türkiye Roma Konferansı'na son anda çağırılıyor; konferansta "bir elinde cımbız bir elinde ayna, umurunda mı dünya," meseleleri görüşülüyor.

Derken işten günlük istifa, “Alo Oyasız yapın, kendisi bugün dıt dıt dıt dıt dıt...”

Film seçmece, Kayıp Şehir / Lost City tabii ki; ihmâlden ikmâl durumlarındayım zaten, neredeyse kalkıyor vizyondan. Görmeyenlere lütfen görün tavsiyesi. En azından oyunculuk adına, müzik adına...

Bir de kitap alsam mı; yine mi kardeşim günün konusuna dair, eh bu kadar olur... Ülkesi Olmayan Adam / A Man without a Country. İçinde diyor ki, “Her türlü haberin sonu geldi. Gezegenimizin bağışıklık sistemi insanlardan kurtulmaya çalışıyor. O da ancak böyle yapılır.”

Bu gece biter bu kitap. Zaten yarısı boş 130 sayfa, yazarı Kurt Vonnegut, Galata Yayınları. Mütemmim malûmat (!) http://www.vonnegut.com/

Akşama doğru Selimiye Pazarı.

Size de iyi geceler.