Duygu

(tıktık)

Aramızda dost, arkadaş ilişkisi yoktu. Milliyet – Kadınca göz aşinalığıydı bizimki. Duygu basamakları dörder beşer tırmanıyordu. Atı almış Üsküdar’a koşuyordu. Merak ettim. O zamanlar merak ettiğim herkese yaptığım gibi onu da aradım, “Röportaj yapalım mı?”

“Tabii,” demişti hemen, “yarın öğle yemeği ve kahveyi birlikte...”

----------

Dün cenazesine gitmedim. Aramızda dost, arkadaş ilişkisi yoktu. Öğle yemeği ve kahveden sonra da olamamıştı. Milliyet – Kadınca tanışıklığıydı bizimki. Gerekirse, gerektiği kadar.

Duygu'ya inanmamıştım. Yaptığımız söyleşi beni üzmüştü. Duygu, duyduklarını değil Türk toplumunun duyması gerektiğine inandıklarını söylüyordu.

Televizyonda, ölümüne alt yazı geçilirken, düşündüm yeniden. Uzadı düşüncelerim taa dün akşama, yine televizyonda ona düzenlenen törenleri izleyene kadar.

Birden demişim ki kendime, "Duygu iyi bir eğitimciydi. Her eğitimci de her anlattığı dersin birebir inanırı olamaz ki..."

----------

Dün cenazesine gitmeyişimin bir ikinci nedeni de, Duygu veya değil, uzun yıllardır VIP etkinliklerden uzak durma çabasında oluşum. Ağır düğün..., görülmek / görünülmek için gidilen cenaze..., taç nedir bilinmeden gidilen futbol maçları..., illâ da bulunmamız gereken konserler..., gidilmemişse adam yerine konulmayacak durumlara düşürüldüğümüz bienal, sergi, restoran vesaire.

Hiç mi hiç çekmiyor beni.

----------

Duygu’yla bugün vedalaştık. Sessiz, sakin ... İkimiz yalnız!


Hakkını helal et Duygu.