İnek, köpek, yemek, çiçek, iyi ki doğdum...

Memnun olan ben gibiler vardır tabii. "Ahhh canıııım, ortalık inek dolu, o bahçe senin bu sokak benim dolaşıyorlar ne güzeeeel," diyen canseverler. Üstelik Zekeriyaköy'ün gerçekten köy özellikleri taşıdığı zamanlar, bu inekçikler zaten buraların esas sahipleriydi. Sonra olanlar oldu, köy esasından çıkan köy villa esasına geçti. O zamanlarda sadece köyün otuna bokuna çalısına talim eden inekler şimdilerde zengin bahçelerdeki milyarlık ağaçların tadını almış, memnun mesut yaşıyorlar.

Villalı köyün yerleşikleri komik inek enstantaneleri anlatıyor. Hani büyükbaş hayvan kovmak için kolları kaldırabildiğince havaya kaldırıp iki yana sallaya sallaya "HOOOOOO HOOOOO," diye büyük büyük harflerle bağırılır ya... Şimdi sabah akşam şöyle şöyle manzaralar oluyormuş mesela. Adam giyinmiş kuşanmış pırıl pırıl kolalı ütülü, kravat bağlanmış, saçlar uygun taranmış, çıkacak ki tam kapıdan bahçesi inek kuşatmasında. Haydi kollar havaya, "HOOOOOO," başlıyor inekleri kovalamaya.

Anlatması bile komik yani. İneklerin bu hallere aldırdığını zannediyorsanız da yanılıyorsunuz bence. Görmüşlüğüm çok köylük yerlerde bu manzaraları. İnekler için için gülüyor sanki.

Paşa bir süreliğine üvey anne ve baba elinde ancak kendi evinde bakılıyor. Açmalıyım bu konuyu. Yeğenlerim, erkek yeğen Aycan ve gelin Nurci, evlerinde değişiklikler yapacaklar. Bu arada Zekeriyaköy'deki evin kiracısı, ki onlar Paşa'nın öz anne babası, çıkıyor. Bir başka Zekeriyaköy evine taşınıyor ve fakat üç aylığına da seyahate gidiyor. Yeğenler üç ay geçirmek ve tamirat işlerini evlerinin dışından denetlemek üzere Zekeriyaköy'e konuşlanıyor. Paşa, yeni evde bahçıvan denetiminde kalacağına, eski evde benim yeğenlerin sevgisiyle yaşamayı seçiyor. Tabii üç ay için.

Geçici öksüz Paşa çok memnun, paşa paşa yaşayıp gidiyor. Oyuncaklarını gömüp her gün yeni oyuncak aldırtıyor kendine. Topu ve halkasıysa hep ortalıkta. Onlarsız olamıyor. Fırlat, havada kapsın, yaşasın yaşasın işte eğlenen köpek bu.

İşte sonunda Aycan mangala kibriti çakıyor. Şimdinin kömürleri de tuhaf, paketiyle tutuşturuyor ve bir kenara çekilip bekliyorsun. Salla yelpaze yelle, nefes nefese üfle püfle, boru tak tüttür, gaz dök harlasın, çıra sok parlasın... Ne günlerdi, ne de keyifli aslında. Mangal yaktığını anlardı insan a canım. Artık sıcağı hariç var mı yok mu belli etmiyor kendini mangallar. Ha bir de ateşin tadı tabii. Var mı bayılmayan?

Kanserojen mi? Do re miiiii? Fa sol la siiiiiii...*

Önce mısırlar çıkıyor ateş üstüne. Eniştem İnal açlığa hiç tahammüllü değildir, mangala müdahale eden el dolayısıyla olayı çabuklaştırmak amacıyla ona ait. Bir iki ısırık mısırdan sonra yerinden kalkacağını zannederseniz yanılırsınız. Gelsin servis gitsin servis, kurulup oturacak birazdan.

Tabağımın ilk hali. Sonrasını fotoğraflamadım. "Boşal da semerini ye," filan gibi tabirleri bile uygun görebilirler bazıları insana. Ayıp ayıp.

En sonunda kutladık işte. Işıklar söndü bir ara. Aaaaa, bir de baktım ki Nurci mumları yakmış, "Happy birthday to Oya," diye de nağmeler duyuyorum. İçimden, "Mustafa Mıstık arabaya kıstık, bir mum yaktı derdine baktı," tekerlemesini söylüyorum usul usul. Neden söylerdik biz bu tekerleme şarkıyı eskiden hiç hatırlamıyorum. Oooof çok mu yaşlandım, bunadım mı acaba? Oram buram da ağrıyor zaten. Neyse bir yıl süreyle üzülecek bir mevzu kalmadı. Bastık yaşa bitirdik işi.

"HOOOOOOOO," diyen de yok. Seneye yeniden bakarız duruma.

Zekeriyaköy anısı lavanta ve ortanca demetim karşımda duruyor. Nasıl da bu mevsim gibi, nasıl da, "İyi ki doğmuşum," gibi kokuyorlar bilemezsiniz.

Memnunum yani.



* si, siiiii sizce de evet anlamı mı taşıyor? Okuyunuz...

http://www.forumex.net/saglik/2599-mangal-keyfi-kanser-yapiyor.html