Eskiciiiii...

(Madem bu kadar mazi içimde yara, lavantalarımı koysam koysam şu çaydanlığa koysam bari. Dönsem dönsem Roma'ya yetmişli yıllara, otursam sevdiğimle karşı karşıya. Çaydanlığın o zaman sağlam olan fincanlarında çaylarımızı kahvelerimizi içsek. )

Koklamaya alıştığım en eski koku. Daha bebekken üzerine yatırıldığım çarşaf, kurulandığım havlu, giydirildiğim fistan mutlaka lavanta torbacıklarının gardiyanlığındaki dolaplar içine hapsedilmiş. Torbacıklardan süzülüp önce o dokulara sonra da tenime sinmiş mis kokusu.

Büyüyüp adam olunca, yolda lavantacı çingene sektirilmemiş; daha taze, daha daha taze lavanta kokusuyla buluşmak için torbacıkların lavantaları sürekli yenilenmiş. Yerini yenilerinin aldığı eskiler de atılmaya kıyılamamış, büyükçe torbalara doldurulup yatak altlarına yerleştirilmiş.

Bahçem varsa da olmuş olmasa da olmuş yanı başımda, tek kök de olsa bir minicik saksıda. Hüzünlü salınımıyla, nerden geldiğini belli etmeyecek kadar utangaç kokusuyla zaman makinesi gibi getirip götürmüş beni, dünden bugüne ve düne yeniden.

Eskiciiiii, eski kokular alırımmmm eskiciiiii...