Taze lezzetler

Üç tanecik, tazecik, yemyeşil sakız kabağımın başına ne iş açsam acaba? Uzuuun kereviz saplarımı da dolaptan çıkarsam mı? Mantar da alınmıştı dün. Onlar da taptaze belli. Nerden mi belli? Hani o saplarına yakın tırtır yerleri vardır ya içe doğru. Oralarda zarları duruyor daha, açılmamış, tırtırları ortaya çıkmamış.

Kabaktaydık. Kereviz sapları ve soğanla ağzıma layık olur doğrusu. Sızması, limonuyla benim mutfağımın bildik hafifliklerinden, kolaylıklarından. Aaaaa, neden soydum ben bu körpecik kabakçıkların kabuklarını?

Ne yani ziyan mı olacak şimdi o güzelim yeşiller? Mantarlarla bakışıp duruyorlar da bir yandan. Bir haltlar mı karıştıracaklar yoksa? Hele durun bakalım.

Mantarın etlisi pek yaptığım şey değil. Mamma Rachaela yapardı yıllaaaar önce Cittanova'da. Dağ köyü Zomaro'ya tırmanıp, kocaman mantarları toplayıp dönerdik. Onları ters çevirip tepsiye dizer, üzerine bol domatesli salçalı etler, onun üzerine yağda kavrulmuş una kattığı galiba kremalı parmesanı dökerdi. Kıtır çıtır bir kapak kaldırırdık sanki üzerinden fırından çıkınca. Biz çocukların (!) ilk kapıştığı yer o kapaktı.

Kapak açılınca ikinci perde başlardı. Spaghetti üzerine mantarın etli sosunu alırdık kaşık kaşık. Şimdi de yutkunmadan edemiyorum. Bir daha bulduğum yediğim bir lezzet değildir maalesef.

Sonra da altından çıkan muhteşem mantarları dağıtırdı Mamma Rachaela spaghettiden boşalmış tabaklarımıza.

Şimdi yapsam diyeceğim ama nerde benim mantarlarım nerdeeee onlar? İyisi mi, kıymayı çentilmiş soğanla kavurup, biberini çekip tuzlayıp filan katayım mantarları içine. Dirice pişireyim sevdiğim gibi. O caanım yemyeşil kabak kabuklarını da katarım. Süsün alâsı olur bu yemekte.


Düşünüyorum ya, bir yandan da yaptım. Mantar pişerken bir kase yoğurda hayli taze sarmısak ve maydanoz doğradım. Tabağın kenarını o yoğurtla çevirip ortasına kıymalı mantarımı koydum.

Sonrası sağlık.

Doymadım, doyamadım...