Vişneli acılı votkalı antrikot

Marketten çıkarken iki avuç vişneye iki arnavut katıp yemeyi koymuştum zaten aklıma.  Alışveriş hallerimde nasıl oluyorsa oluyor, en olmadık malzemeler de olsa, "Bak şimdi bunlar nasıl da yakışacaklar," diye gaza getiriyorum kendimi.  Birazdan da tarifin devamını getireceğim, hele bir mutfağa girelim bakalım.

 

Babamdan öyle öğrendimdi. Kırmızı mı kırmızı, acı mı acı; ince ve uzunlamasına zarif sivri biber kurularına arnavut biberi derdik bizim evde. 

Biraz uçuk bir Arnavut bostancımız vardı; korkuluklara da giydirilen modelden hasır/rafya şapkasıyla, kulak arkası ettiği gülü ya da karanfiliyle...  Koluna da yuvarlak yayvan bir sele/sepet asardı, şimdilerde sonradan görme baayağnların, görse de hazmedememiş hanfendülerün falan Louis Vouitton astığı gibi aynen. İçinde üçer beşer sap mevsim çiçeği, yine adetle sayılacak fasulye domates bakla biber vesaireyle, Taşlık Teşvikiye filan dans eder gibi dolaşırdı.  

Sepetindekileri satmazdı garibim, hoşuna giden genç kızlara, şık hanımlara reveranslar yaparak ve de tatlı sözler döktürerek armağan ederdi.  Teatral bir kişilikti zaten.   

O biçim biberlere o da öyle derdi. 

Artık cayenne diyoruz ya canım, işte onlar!

O biçim biberlerin öyle bol kepçe tencere yemeklerine basıldığı mutfaklardan değildi bizim mutfağımız.  Annem Selma acıyı tadında kullanırdı.  

Babam Nuri'yi sorarsanız eğer, turfanda sivri biber yemeyi nasıl sevdiği film gibi geçer gözlerimin önünden.  Buz gibi birasını tazecik salatalıkları ve de sivri biberlerine yaren açar, yer içerken keyiften dört köşe olurdu.  Taa ki biberin bir acısı denk gele, aman o ne görülecek surat asmak, yüzü gözü nasıl buruşturmaktı o öyle.

Sade biberin değil, hıyarın da acısı çoktu o zamanlar; iki ucundan da tadardık kesip sofraya getirmeden, cacığımıza çobanımıza doğramadan önce. "Suyundan olur, kuyu suları acılaştırır," derlerdi!

 

Geçmiş zamanda biberlerin acısıyla tatlısı birlikte yetişir, tezgahlarda hemhâl olmuş vaziyette satılırdı.  Üç çeşittiler zaten topu topu, sivri dolmalık çarliston olmak üzere.  Acının acısı olan arnavut dediklerimse bilahare iplere dizilip kurutulmak üzere yetiştirilen ayrıcalıklı bir biber türü olsa gerekti. Tezgahlarda görürdüm dersem yalan olur vallahi. Sonra gelecek zaman geldi, biberler acı gradolarına ve envai çeşitlerine göre yayıldılar çarşıya pazara.

Acıya tahammülüm Calabria'da sınanmış ve hayli sınıf atlamıştı. Türkiye'nin ihracat tipi süs biberi turşuları ile tanıştığı yıllarda, benim acıdan zevk alan müthiş dilim/damağımla örtüşen belden aşağı esprim pek tuttuydu. "Woooof beeee, orgazm gibi," demişim :)

Antrikotum nasıl mı yapılacak?  Kolay.  

Tavaya önce tereyağı, donmuş vişne, dilim dilimlenmiş arnavut ve taze kekik koyula. Çevrile. Keyfe kadar tuz biber baharat kırtkırtı, şeker ve taze kekik eklene, karıştırıla ve beklene ki tava muhteviyatı koyulaşa.

Şimdi koyulaşan vişne sosunu tavanın etrafına çekerek ortayı açalım.  Etleri ortaya alıp ızgara misali kızartalım. Oldular mı çift taraflı nar gibi?  Verin votkayı, cooossssss* dedirte dedirte.  

Bitti.  Budur. 

Eh yani, böylesi görülmemiştir. 

Dondurucuda yatmış kadehlerde votka ile yene içile. 

* Ev mutfaklarının davlumbazları alçak olabiliyor.  Votkaya alev aldırmak yangın çıkarabilir.  Çok gördük, benden söylemesi.  Ya ocağı iyice kısın ya da tavayı bir an ateşten kaldırarak ekleyin votkayı, sonra yine ateşe oturtun ve çektirin.