Kiralık konut, Salacak'ta deniz manzaralı

(Açık Site, 9 Şubat, 2004 tarihli bir yazım. Yan dairemden Arzu ve Hayati, Nisan bebek anne karnında taşınmışlardı. Şimdi de benim üst katım, yine boş. Dubleks, teraslı... Bu sefer de Süheyla ve Cüneyt, burada doğurup onbir ay büyüttükleri Kemal'i alıp gittiler. Onlar da bahçeli ev aldı. Uzaklarda... Otoyollar aşırı... Moda ya!)


“Evvelden kış ortasında taşınılmazdı,” dedi annem, “şimdi maşallah millet vızır vızır göçüyor ordan oraya...” Ahirde böyle. Yazına kışına bakmadan taşınıp duruyor insanlar. Bir zamanlardı o en geç sonbaharın ortalarında varıp da yeni yuvalara, odunu kömürü yığmak bir kenara. Hallaç bulup yatak yorgan attırmak ve de naftalin kokulu yaz yüklüklerini eski evde havalandırıp, kışa lavanta torbalarıyla mis mis kokutulan yeni dolaplar hazırlamak yeni evde.

Tahminleriniz doğru, annemi geçmiş bayram münasebetiyle yanıma konuşladım yine. Keyfini çıkarıyorum. Günlük har hurumu alıyor üzerimden. Bir de acılarımı hafifletiyor. Zaten ‘acılarımı hafifletsin’ hinliği vardı bu davetimin içinde. İçim acıya acıya kapı komşularımın arkasından bakakaldım zira. Taşındılar.

Geçen hafta bizim yokuşa, tam da bizim kapıya bir evden eve kamyonu dayandı. İçinden güçlü kuvvetli adamlar indi. Zaten bu evden evecilerle duvardan duvaracıları gördüğüm yerde kafamın tası tarağı atar. Tertemiz evleri mikrop yuvasına çeviren duvardan duvaracı şimdilik konu harici kalsın ama o güzelim komşularımı kaldırıp benden uzaklara taşıyan evden evecilerin kapımızda belirmeleri beni ne hallere koydu anlayın n’olur.
Ultrasonlarından boyunun bosunun değişimini heyecanla beklediğim karnındaki minik kızla Arzu ve bizim katın erkeği, kocası Hayati o gün çıkıp gittiler hayatımdan. Bildiğim bir hadiseydi aslında. Benim apartman çocuklarımdan Banu ve Somer de, yanlarına evimizin ilk bebeği Damla’yı alıp aynı böyle terketmişlerdi beni.

Hayatım bomboşaldı ansızın.

Hayatım... Nasıl da dolu dolu çıkıyor bu kelime ağzımdan. Yani bu katiyen bir sözcük değil, kelime. Bir yaşam değil, hayat. Hayat çünkü uzun uzun yaşanmışlıkları katlayıp yüreğine istifleyebilmiş, yaşananların keyfiyle acısını ağız tadıyla harmanlamayı becerebilmiş bir kadına hayat yaşamdan daha çok yakışıyor.

Uğurlar olsun

Bırakıp gitmek ve bırakılıp gidilmek üstüne beynimi didikleyip duruyorum... Ben bir süredir bırakılıp gidiliyorum çünkü. Kıpır kıpır gençlik alışkanlıklarım yerlerini köklenmek fikrine terkettiğinden beri bu böyle.

Kimsecik beni kolayca cayabileceğim yerleşimlerden uzak tutmayı başardı mesela. Öyle ki, girdiğim her evde pencereleri kapıları telle, yabancı kedilerin yaklaşmasını engelle gibi önlemlerle, kedice kullanışlı alanlar yarat hadiseleri sonunda beni bezdirdi. O sonunda da, sonuç olarak yerleştik işte. Zaten yerleşene kadar yegâne torunum Cancan da bize katılmış üç can olmuştuk.

Nerde sabahsa orada akşamlarımın sonunu getiren kedi kızım Kimsecik ve evlâdı Cancanla perçinlediğim güzel yuvamdaki saadetimi ise sadece ve sadece komşularımca terkedilişlerim örseliyor. Ben böyleyim işte. Bağrıma basmaya göreyim, oldum bittimlere geliyorum. Bitti mi bitiyorum.

Bu Salacak evimin de şöyle bir durumu var. Köklenmeye oturduğum benim güzel evim, köklü komşuluk mevzuunda kısmetsiz. Bu durum ben ve benim gibi yerleşik dairelerden bakınca böyle görünüyor tabii. Kiralık dairelerden bakıldığında ise bambaşka. Gelen gidiyor ama her gidenin de ya elinde ya karnında çocuğu, bir de taşındıkları evin tapusu. Bir uğurluyuz ki gırla...

Terkedilmek kâh katlanılası bir durum ama bazı da yumruk yumruk acı insanın yüreğinde. İnsan sonradan olma sevgilere, dostluklara bu kadar mı alışır yahu? Bu kadar mı koparılır insanın canından can, kalkıp da güle oynaya yeni aldıkları evlere uğurlanırken insanlar.

Komşu arıyorum

Allahına kadar nostaljiye batacağımı hissettiğim bir yazıyı sıkı manevralarla komşuluk üzerine odaklamayı başardım neyse. Şimdi esas durumuma gelelim.

Yeni komşularımı arıyorum. Üstelik Peruz’dan hüzzam Ben kalender meşrebim, güzel çirkin aramam... değil durumum. Resmen aradıklarım var.

Endamı şanlı, sohbeti tatlı, biraz da aklı olan...
Gırtlağına düşkün olup ağzına içen...
Kahvesini paylaşan, yemeğini bölüşen...
Ortalığı gürültüye patırtıya vermeyen, yani oturduğum yere devedesinin sekiz hoparlörünü dayayıp dibine kadar açarak asabiyetimi çileden çıkarmayan...
Lakin de en önemlisi hayvanlara ehemmiyet veren, mümkünse evinde bulunduran...
Yok bulunduramıyorsa eğer, bizim Yeni Cami kuşluğuna dönen cumba üstü damımızdaki güvercin, serçe, kumru, karga, martı ve mevsiminde sığırcık; evden kaçma durumlarında muhabbet ve kanarya, benim gibi göçmekten sıkılıp yerleşmeye karar veren leylek vesaire gibi kanatlılara düzgün beslenme programları uygulayan...

Dahası da var ama bence şimdilik kısa kesip bilahare komşusuna göre peyderpey belli etmek, bana komşu yaşamanın iyi ve kötü taraflarını. Yani pek, “Aslında şeker gibiyimdir,” de diyemem, “çekilmem,” de. Neyse, neyse ne, elimizdeki mal belli... Salacak’ta konut. Eski iskelenin az üzeri... Tarihi yarımada üzerinden ufka açılan yandan çarklı deniz manzarası ile yeni kiracılarını arıyor. Promosyon olarak da ben.

Yaa annem, işte böyle. Bana komşu dayanmıyor. Zaten bu yeni taşınacak olanlar dediğim gibi çıkmazsa eğer, çekecekleri var elimden ki, hem de nasıl. Onlar arkalarına bakmadan kaçar, ben de kıh kıh kıh gülerim peşlerinden. Hep ağlayacak değilim ya.