Turuncu

Mutfağım renkli. Ben, tele tubbies misali. Bugün de turuncu ve yakışanlarını alsak yanımıza diyorum yemekte. Hem lezzetli yesek, hem de onu buna katsak ama mideyi fazla sarsmasak. Bu fikirler akılda dolaşmaya başladığında, açlık sınırları da başlanmıştır malum zorlanmaya. Dün pişen kabak tatlım turuncu ya. Bir de turuncu altlık attıralım bakalım, önce doyalım ki, sıra gelsin tatlıya.

Yeşil turuncunun ilacıdır. Bence. Bu köyden gelmiş fasulye kuruları yemyeşil işte. Ayşe kadını kurutmuşlar. Sadece kabuklarını. Güneşin, toprağın, suyun kokusu lezzeti mis gibi tutunmuş üzerine bu kabukların. “Sağlık olsun,” dedirtiyor yiyenlere. Şemşi’den bunlar, Amasya’dan. Geçtiğimiz yıl Kerim’ciğe yedirmiştik, “sağlık olsun,” demiştik. Olmadı. Sağlık bir kere elden gittikten sonra ne yapsan olmuyor galiba. İyisi mi, önceden tedbir almak.

Neyse. Tarhana pişirelim şimdi. Gözümüzü de doyursun karnımızı da. Tarhana ılık suda karıştırılarak eritildi önce ve bir kenara bırakıldı. Dört büyük tahta kaşık tepeleme doluydu, dört kişiye tıka basa doyurucu yemek oldu. Üç orta boyda havuç rendelendi tencereye, iki avuç kurutulmuş fasulye kabuğu, iki diş sarmısak eklendi. Az suda haşlandı, yumuşadı bunlar. Sürekli karıştırarak ezdiğim tarhanayı ekledim sonra. Tarhanam acılı ve yeterince tuzlu, fazlasını ilave etmedim yani. Siz de tarhananızın tadından emin olmadan tuz biber ekmeyip, bu işi sona bıraksanız iyi olur.
Bir kaç taşım kaynadı, koyulaşır gibi oldu, altı kapandı.

Bol dereotu, az sızma ile lezzetine lezzet katıldı. Üstüne üstlük tabağa alınan bir kaşık sarmısaklı yoğurtla çok güzel oldu. Mini kızarık ekmeklerin isteyen için masaya gelmeleri unutulmadı. Bayılındı, bayılındı...

Kabak tatlımda katkı iki mandalina suyu, biraz mandalina ve limon kabuğu rendesi, üç beş karanfil idi. Kabaklar fazla yumuşamadan çekip aldım suyunun içinden. Sonra daha kaynattım şerbet ağırlaşsın diye. Bir limonun suyunu ilave etmeyi de unutmadım tabii.

Zeynep’in tavsiyesi ile Carte d’Or Kurabiye Güzeli aldık. Kabak tatlısının yanına kattık. Kaymak niyetine ama serin serin. Ceviz olmazsa olmazdı, tabii ki vardı.

Karşımda da sonbahar huznüne kendi hüzünlerini katmış iki ahşap ev vardı. Sarmaşıklarını turunculu sarılı kırmızılı renklendiren ahşap ev... Yapraklarının yeşilini kışa da saklamak istercesine direnen ceviz ağacının bahçesindeki sarı pencereli ahşap ev... Onlar belki de son sonbaharı yaşıyorlar bizimle, son kışı eğer kışa çıkarlarsa. Sonra betonlaşacaklar. Sonra ne ceviz ağacı olacak dallarında kuşlar öten, ne de kertenkele peşinden sarmaşıklara tırmanan kedilerim.

Hafif yemek yiyecektim ben hani? Dertlenince unutuyorum.