Van'da akşam yemeği

(Kimsecik de bu yazıya katkıda bulunmak istedi. Yediği iki minik bonfile parçasının keyfiyle hor hor uykuya dalarak.)

Bilenler söyler yazar ki, Van’a sadece otlu peynir tatmaya gitsek yeriymiş. Gitmesek de getirseler? Hah, o da olur. Bana oldu mesela. Yolu Van’dan geçen bir tanış, meraklı bu kadın dedi, getirdi. İçindeki otları dillendirmeye kalktı, aklım almadı. Benim aklım ne ki zaten, bir araya doksan çeşit mi ne ot adı sığdıracak? Not tutup yazsa mıydım sanki? Yok canıııım, herkes işine baksın. Ben yemeye bakarım!

Van yemeklerini de ben ne bileyim? Ama üç beş gündür fena halde, hayli daha fazladır da kısmen, aklım Van’da ya. Bizim dost Van kedisi Birbuçuk Canısı gözümde tüter oldu. Van Gölü canavarıyla tanışmaya can atar oldum. Yüzüncü Yıl Van Üniversitesi’nde mevcut olup da kararan delilleri merak eder oldum. Aynı Üniversite’deki çıkar amaçlı suç örgütüne dahil olup, yemek keşif ve icatları hallerimle Van’a katkılara ben de alet olmak ister oldum.

Bonfile artıklarını buldum önce dondurucuda. Hani bütün bonfile alınır, aradan rozbif yapılacak parça çıkarılır. Geri kalan etlerden kuşbaşı veya çöp yaptırırım ben. İşte 'artık' dediğim o çöpler. Çözüldüler ve attım tavaya, kendi yağlarında kavrulmaya. İki koca avuç ıspanak doğradım, etler piştiğinde ilave etmek için. Birlikte de kavruldular bir süre azıcık tuz ve taze çekilen karabiberle. Ispanaklar yeşil rengini kaybetmeden kapattım ateşi. Noodle haşladım. Tuzsuz aman, otlu peynir kullanacağız az sonra ki, şap yesek ancak bu kadar olurdu.

Sonra çöp bonfileli ıspanak yatak yapıldı tabağa. Üzerine sıcak noodle alındı ve ortası havuz yapıldı. Havuza bolca otlu Van ufaladım ve sıcak noodle, otlu Van’ı örter gibi ortaya doğru çekildi.

Bu akşam eve girdiğimde, “Oh ne güzel evimdeyim,” dedim. Yemeğimi Oya usulü Van yaptım. Yedim. Van Üniversitesi rektörü Yücel Aşkın CMK 100. maddesi gereği diyemedi, yapamadı, yiyemedi.