Hicran*

İşte uyanmışsın sabah sabah, oturacaksın yatağının kenarına hayata hazırlık olsun diye, muhtemelen keyifli bir güne razısın yine... İki ayağın da yere değmeye razı, hatta basıp fırlamaya menzile; ammannola, o da ne?

O, dediğin bir telefon çalgısı, dirilililommdiri dirilililommdi.

“Buyrun benim. Haa evet soğukluk almış artı fazlasıyla sabah olduğundandır... Daha kedi kediye, aile içi bile pek konuşmadığımızdandır bu sesim. Öh öh, açıldı mı sizce? Kafa sesimi ise hiç sormasanız, o daha beter. N’olur önce kahvemi içseydim de, siz sooora şeyttirseydiniz beni, diye geçiyor. Ancak siz lütfen aldırmayın, buyurun... Buyurun tabii, de kim diyeyim kendime?"

“Biri işte,” mi? “Arayan mutlaka biridir, yoksa kim olacak yani? Eeee, peki ?”
Biri işte diyor ki, “O vardı ya hani, hani o vardı?”

“Vardı da o, maziydi...”
“İşte o mazi vardı ya hani?”

Şimdi o yatağın kenarından sarkıttığın iki bacağının ucundaki ayaklarını bastır sıkı sıkı yere. Haydi bakalım, güçlüsün sen, bastır haa bastır ayaklarının çiftini de sıkı sıkıya yere. Kebapçı masasında gibi uyanmışsın da, başucu temsili garsona ısmarlama durumundasın o günü sanki, “Birbuçuk acılı olsun, bir kesmez.”

Dertliyim, ruhuma hicranını sardın da yine...

* ayrılık