Karpuz suyunda domates filmi

Oya, bir dizi çıkar uğruna yollara düşmeye, kiminin bağına, kiminin bahçesine musallat olmaya devam etmektedir. Bugün de Oya’nın domatesi bol bulduğu günlerden bir gündür. “Ye iç gül eğlen dostlar, ehlem ve sehlem dostlar,” diye mırıldanarak mutfağa girer. Bu girişte, sağından Kimsecik solundan ise Cancan refakat etmekte, domateslerin ne hale geleceğini en az Oya kadar onlar da merak etmektedirler.

Fakat o da ne? Kamera mutfağın sol köşesinde yatan kocaman bir karpuza pan yapmaz mı? Pan yapıldığını hisseden karpuz, arka planını flulaştırıp kendini ön planda oynatmaya başlamaz mı?

Böyle başladı işte karpuz suyunda domates pişirmenin öyküsü.

Önce domateslerimi unutup karpuzumu kesmeye daldım. Eyvah, karpuz fena halde su kaybediyor. Kendinden şekerli enfes bir su. Gel tencere gel tencere, karpuz sularını topla içine. Yetmedi dilimin dibini de kazıya kazıya aktaralım tencereye. Yaaa ne karpuz bu be, kabuğunu sıkınca da suyu çıkıyor. Velhasıl tencere, billahi sırf sizlere yaranmak için tarttım ki, darası hariç 1.250 geliyor.

Kararım kesin, domateslerim karpuz suyunda marmelat olacaktır. Kabuklarda kalan kırmızılıklarla, bir kocaman dilim karpuz da domatese ilave edilecektir.

Kabuğu ve çekirdekleriyle gelişigüzel dilimlenen 1.250 domates de böylece giriyor tencereye. Bir kilo şeker, iki limon kabuğu rendesi ve suyu, karanfil taneleri ve tarçın çubuğu ile başlıyor ağır ağır kaynamaya.

İyi halli bir karışım olduğuna kalıbımı basarım. Kabarmıyor, köpüklenmiyor, başında bekletmiyor yani adamı. Unutma, git arada bir göz at, karıştır yeter.

Uzun uzun kaynatıyorum, ateşi hep düşük tutuyorum, karpuzlu domatesin kırmızısı gittikçe koyulaşıyor. Bu kaynama, domatesler yaklaşık eriyene kadar sürecek. Zaman biraz uzayacak ama siz bu arada TV seyrederek ütü yapıyor, kitap okuyup poponuzu kaşıyor, vesairesiniz.

Derken, reçel yapma adetlerine göre yarı koyulaşan tencere muhteviyatını tel süzgeçten geçirin. Elinizde büyük bir tahta kaşıkla uzun uzun eziyor, neredeyse pazulaşma gerektiren kol kuvveti ile ve de sonunda domatesin yarım avuç falan çekirdeğiyle kabuğu kalana kadar uğraşıyorsunuz.

Tekrar kaynamaya alın ağır ağır. Bu arada ben üç kesme şeker kadar lohusa şekeri kattım içine. Biraz köpüklenerek kaynadı da kaynadı, karpuzun suyu ile domatesin suyu sonunda azalmaya, kaşığın ucundan pıt pıt damlamaya başladı. Zannedersiniz ki tamam, iş bitti. Hayır bitmedi. Bir kahve fincanı grappa ile bir çay kaşığı vanilya kattım içine.

Boooom. Fokur fokur fokur. Daha daha fokur.

Fokurdarken değişen koku, değişen kokuyla beraber karamelize olma hali...

Ne bu şimdi?

“Carpe diem,” der Oya. "Zaman şimdiki zamandır, şimdiki zamandan başka zaman yoktur. O şimdiki zamanda elinden geleni ardına koymayacaksın."

Kimsecik ve Cancan, "Annoya etli reçel keşfedene kadar mutfaktan çıkmayacağız," diye direnişe geçerler.

Film biter.