Bayramlık havam

Ütüsü çok zor. Evde kola da yok. Fısfıs ütü kolalarından hani, kalmamış. Beceremedim velhasıl şöööyle jilet gibi bayramlık bir örtü çekip çıkarmayı ortaya.

Üstelik ne bayramı?

Örtü dediğim Annem Selma’nın çeyizinden bir yorgan çarşafı. Allah allah dedirtir insana, ne gerek yani bunca emeğin altında yatmaya?

Mehmetçiklerim ya Mehmetçiklerim, neden yattınız erkenden toprağın altına?

Öyleymiş demek ki adet o zaman. O zaman bu zaman yetmiş yıl nereden bakarsan bak. Anneannem Yıldız Hanım’ın, ya da doğrusuyla Madam Estreya’nın elleriyle işlediği çeyizlerden bunlar. Kolay değil üç kızı gelin, bir oğlanı da damat etmiş kadıncağız. Hepsine de işlemiş, neler neler. Yetmedi sonra torunlar girdi sıraya. Bizler, yedi tane torun, her birimize ikişer yatak, ikişer de sofra takımı nakşetti o güzelim öpülesi elleriyle. Hepsi beyaz iş, hepsi keten üstüne. Az biraz hafiflemiş desenler bizim zamanımızda, zaman öyle öyle değişti yani. Şimdi gelmişiz günümüze, ütüsüz de olsa farketmeyen patiska çarşaflarda sabahlıyoruz. Deli olmalı deli bu bembeyaz ketenleri serip üstünde gecelemek için; ya da hane yardım zevatı en az beş kişi.

Fatih Terim milli maçları alırsak eğer, kefen bezlerine sarılmış yatan şehitlerimizin ailelerine yardım edecekmiş. Maçlara da siyah forma ile çıkılması teklif edilmiş.

Dökün, ne idüğü belirsiz bir referanduma dökün paraları; bırakın meşin topun insafına kalsın şehit aileleri.

İşte neyse, idare edelim az buruşuk örtüyle az şekerli kutlamayı. Bayramlık sürdüğüm krem de suratımı etkilemedi pek zaten, ona da bozuldum bir yandan. Ağzımın kenarlarında bıyık gibi üçer çizgi nereden çıktı? Gözlerimde de ilave kapaklar mı hasıl oluyor, yetmedi mi kendi kapakları nedir?

Boooşveer, bunlar dünya hali...

Şeker bayramı kutlaması böyle. Şekerlerim de şeker değil zaten. Cam. Biraz, “Boğazımızda kalsın yediğimiz şekerler,” demek istiyorum, “kessin, kanatsın,” anladınız.

Bu da benden bayram havası.

Evet, ütü kolası alınacak.