Bir habere iki fotoğraf

Annoya'm, "Haftadan artan haberleri yazalım mı?" dedi. Ben de hazır bilgisayar başındayım, yardım edeyim bakalım, patilerime yapışmaz ya...

Mevsimi değil ama bizde var. Kokusundan mutfağa girilmiyor üstelik. Edremit dağlarından toplamışlar, Çiğdem Abla da koymuş kargo kutusuna, yallah İstanbul. Kutuyu açarken Annoya dokuz sekizlikti zaten, bir zilleri eksik.


Ooooh oooh, aynı eski Arnavutköyler, Tarabyalar gibi bunlar. Ne çok severdi rahmetli Dedem Nuri, ruhu şadolsun. Eylül 21'di, dedemin ölüm günü, tam onbir yıl önce. Annoya'm mezarı başında şarkı söylemiş gidip, o anda aklına gelenleri şarkı gibi söylemiş. Bu çilekleri de söylemiş şarkının içinde.


Bayramlık likörler sıram sıram kuruldular mutfağa. Bizim deliye her gün bayram olsa da, el öpmeye gelenlere ikramımız hazır. Hoş, ne güzel bir anlatımdır, "Herkes deliye hasret, biz akıllıya..." Valla billaaaaa.


Çileklerden bir miktarını, yarım litrelik şarap sürahisine yatırdık tabii hemen. Dört kaşık şeker koyduk içine, bastık üstüne votkayı. O güzelim pembesini saldı mı sana. Koklamaya doyamadık. Bizim çilek yapraklarının üstünde pek yakıştılar fotoğrafa değil mi?

Aaaaaaay ay, biraz çarptı mı ne bu çilekli votka kokusu beni? Hem sade kokusu mu? Duymasın ama, Annoya'm şekerini çalkalayıp eritmek isterken tezgaha damlayanları da yaladım galiba yanlışlıkla.

İlk defa başıma böyle bir iş geldi. Bari keyfini çıkarayım bakalım. Otur Annoya'm sen de yanıma, başımı sev yavaş yavaş, minik sesinle mırıldan benim gibi...

O kocaman karpuzu ne zaman keseceğiz diye merak ediyorduk. Annoya Pazar sabahı aldı bıçağı eline, tam karpuza batırdı batıracak, çatır da çutur çatlayıp patlamaz mı karpuz? "Hiç böyle şey görmedim," dedi Annoya. Sonra elleriyle parçaladı koca karpuzu. Çok komik ve çok ilkel bir görüntüsü vardı. Ben ve oğlum Cancan mutfakta durup güldük eğlendik. Yere sıçrayan karpuz çekirdeklerini kovaladık, yaladık.

Sonra, soğuttuğu karpuzu sepet peyniriyle yedi Annoya'm. Bu sepet peyniri de koliden vurulan voliden! Çiğdem Abla demiş ki, "Bu peynir sepete 2004 yılında girdi." Ne biz anladık bir şey, ne de Annoya... Yani 2004'ten bu yana üç yıl filan geçiyor aradan. Ne yapmış onca zamandır bu peynir sepette? Neyse ne geçerse iyi geçmiş doğrusu, sepet peyniri de sepet peyniri olmuş yani. Bayılıyoruz. Kırıntı mırıntı hiç kaçırmıyoruz, götürüyoruz bulduğumuz yerde, ben ve oğlum Cancan. İnanmayacaksınız ama karpuzlu tabağı bile yaladık sonunda. Biz azdık artık, fena halde azdık. Yemediğimiz nane kalmıyor.

Bu bahçe Bağlarbaşı'da Koç Allianz'ın bahçesiymiş. Gayet bakımlı, çiçeklerle ağaçlarla donatılmış bahçeye kabak diken kimdir acaba, merak ediyor Annoya. Bir de bu kocaman tatlı kabağı çiçeklerinden yapılacak dolmaların ne biçim olacağını çok merak ediyor. Var mıdır deneyen, bize de söylesin. Toplamaya utanıyormuş çünkü. Öyle ya koskoca kadın, gelen geçenin gözü önünde kabak çiçeklerini götürüyor şekliyle tuhaf olurmuş diyor.

Komik bahçıvan her kabağa bir yatak yapmış gazete kağıtlarından, hayli de varmış üstünde. Bir iki tanesi yerdeymiş ama diğerleri bitkinin tepesinde büyüyormuş. Annoya'mız ilk defa tatlı kabağını yetişirken gördüğü için, sık sık kontrol ediyormuş. Sahi bunlar kocaman olunca nasıl duruyorlar dal üstünde?

Sanki, "Manda yuva yapmış söğüt dalına," bu duruma pek de denk düşüyormuş.

Haberler bu kadarla kalsın.

Sıkıldım kalkıp oynamak istiyorum.

Dokuz sekiz bilmiyoruz ama çok güzel kovalamacalı saklambaç oynuyoruz benim oğlanla.