Laf lafı açar...

Halsizdim biraz. Neyse ki uzun sürmedi. Şöyle başladı. Annoya sabah kalktığında yerlerde minik minik çiş noktacıklarımı gördü. Ben de zaten sabah oyunlarımızı filan oynamadım hiç, yattım öylece. Acaba altıma mı kaçıracakmışım artık hep, diye çok üzüldü Annoya'm. Bunlar arife günü oldu. Doktorum İlhan Abi'mi de bulamadık Animalia'da. Sonra düzeliverdim, bir daha da yapmadım yerlere merlere. Sanırım hayatımda yeni bir devre açılıyor, ihtiyarlık diyorlarmış. "Korkma," dedi Annoya'm; boynuma sarılıp öptü kokladı, "korkma sakın, aynı sandaldayız!"

Bunlar Sap ve Saman, bir kardeşleri daha var gri beyaz, o da Cambaz. Tarafımızdan büyütüldüler. Görmeyin o kuyruklar filan pudra pomponu gibi, sallan yuvarlan dolaşıyorlar ortalıkta. Annoya'mın sesi, evin açılan kapısı, arabasının yanaşması, hepsini de biliyor açıkgözler. Açık büfe yapıyoruz onlara, mahalle arkadaşlarını da istedikleri gibi davet edip doyurabiliyorlar.

Limon suyuyla yaptı Annoya'mız pancar turşusunu. Kabuklarını soyup, saplarının da azıcık kılçıklarını ayıklayıp tuzlu suda haşladı. Varsa eğer yapraklarını da atmaz haşlarız biz. Sonra da aynı suyun içine limon suyu ve patlatılmış sarmısak dişlerini koyduk, soğuyunca doğru dolaba. Bizde bütün kış yapılır, hiç salata olmadığında mesela, ekşisiyle salatanın yerini tutar. Anneanne/Nine Selma'mız sirkeyle yapar. Önce haşlayıp kabuklarını sonradan soyar. Ha Ali Veli, ha Veli Ali diyeceksiniz ama değil, o güzeli haşlama suyu atılıp gidiyor kabuklarıyla haşlanınca.

Evde tatlı yokmuş, ne beis. Fıstıklı mıstıklı bir minicik kekimiz vardı, üzerine Annoya'nın erik sosundan koyduk bol bol ve de nane süsleriyle ikram ettik yemek üstüne. Annoya bu sos yapma işini çok sever, ekşi/tatlı/acılı sosları her damak zevkine uyar maşallah. Altında bir Şile bezi örtü var ya, onun da kırk seneden hayli fazlası varmış.

Arkadaşımız Kargo gelmişti. Annoya'm birlikte resmimizi çekmek istedi. Vıııınnn uçtuuuu. Ben böylece bakakaldım arkasından. Annoya'm Kargo'yu eğitmek için artık kabuklu vermeye başladı cevizleri. O da taa tepeden atıp kırmayı ve yemeyi öğrendi maşallah.

Derken ceviz ağaçlarının ceviz mevsimi de geldi bildiğiniz gibi. Karşı bahçenin ağacı cevizlendi ki bütün mahalle kargalarını doyurur, o kadar çok cevizlendi yani. Bir de ne görelim, bizim Kargo al sen cevizi ağaçtan, ayıkla yeşil kabuğunu..., pattadanak at caddeye, kırılsın, otur ye! Nerde yahu bu kargalara salak diyen tilki? Bakın işte öksüz karga bile zırt diye kapıverdi olayı.

Buzdolabımızın üstüne ne de şeker şeyler yapıştırıyor şu Annoya'mız. Küçük domuza üzerlik otlarını bağladı mesela, nazar otu da deriz biz bu ota. Ooooh artık ne domuza nazar değecek ne de biz ev halkına. Kuzumuza da gül dolu sepet almış, o daha çok nazlı ot yiyemez diye mi düşündü nedir?

Bu da dolabımızın yan cepheden görünen hali. Adam kılıklı magnetler Ikea'dan alınmış. Bir adam kalemleri yükleniyor, öbür adamın ayağına da kafa notlarını sokuşturuyor Annoya. Biraz bunuyor ya, her tarafımızı notlar aldı gidiyor. Mesela on dakikadır, "Magnet neydi yaww?", diye bize soruyor. Biz mık mık mık gülünce de, "Mıknatıs işte," diyor, "aaaaferinn sizeee." Bu kadın komik vallahi.

Adı Beşiktaş. İkizdiler, kardeşinin adı Çarşı'ydı. Çarşı öldü. Üzüntümüz günlerce tavan yaptı ama hayat bu, öyle böyle sürüyor işte. Önce arka bahçe kedimiz olan Beşiktaş, ikizinin ölümünden sonra kendini ön tarafa attı. Şimdi Sap, Saman ve Cambaz ile birlikte geçinip gidiyorlar. Bayram hediyesi olarak bizim sokak tarafındakilere Zbıdı katıldı. Zbıdı en küçük şimdilik, kapkara ve çok hareketli. Henüz kameralara alışmadığı için fotoğrafını yayınlayamıyoruz.

Harç bitti, yapı paydos.