Pandispanya

Ablam Hülya dalmış mutfağa, onu ayır bunu at hallerine geçmiş. Bu ara neden atılacağını bilemediğim iki kavanoz kepek unu çıkıyor ortaya. Üstelik buzdolabında saklanmış özene bezene. "O kavanozlar bana düşer," dedim; "haliyle evde mebzûl unum var, daaa bunların da atılacak halleri yok."

Unlu mamûller imalâtı pek adetim değildir. Birini yaparken gördüğümde pek heveslenirim, sonrası gelmez. Annem Selma'ya son uğrayışımda, bakıyorum o da mutfakta. (Anlaşıldığı üzere ailece mutfaktayız.) Komşuda mevlût varmış, alelacele bir pandispanya yapıveriyormuş.

Eve geldiğimde kepek unu ve kahverengi şekere çevirdim annemin malzemelerini. Tarif uygulayıcı olmadığımdan kafam yine buzdolabının içine uzandı şöyle bir. Oh ne alâ ne alâ, votkalı meyvelerim, votkalı meyvelerimden soslarım, meyve şuruplarım... Biliyorsunuz bu evde votka şişede durduğu gibi durmaz, meyvelere karışır. İçki kısmını süzdükten sonra elde kalan meyveler ise atılmaz; biraz şekerle kaynatılıp sos olur, meyve salatalarına doğranır, kürdana saplayıp votka kadehlerinin içine bırakılır...

Pandispanya hamurumun içine ufalanmış votkalı meyveleri koyup pişirdim. Fazla kabarmadı ama değme pastalara değişmeyeceğim bir tat çıktı ortaya. Yine votkalardan çıkan kırmızı meyvelerden yaptığım sos çok yakıştı üzerine. Daha da ileri gidip pandispanyayı kırmızı meyve şurubumla ıslatabilir, bembeyaz kremayla görüntüye ışık katabilirdim.

Durdum yapmadım. Üç beş şamfıstık ezmesiyle idare ettim.

Bu bir kıssadan hissedir.

Malzemenin yarısından fazlası çoğumuzun hoooop diye çöpe gönderdikleridir.