Dikişe dair...

İçine doğulmuş bir sesti. O sesi, kol hareketiyle çıkarırdı Annem Selma. Bayılırdım, bayılır. Çıkırçıkırçıkırçıkıçıkıçıkçıkçıkçıçıçıııııııııııııııııııı diye hızlanır ve ıççıççççççııçççıççççıççççççççç kıççççkıçççççççzzzzzzzz stop.

Sonra ayakla hareketleneni aldıydı yerini. Çıkıçıkıları azaldıydı sanki, tırtırtır gibi gelmeye başladıydı bana. Olsun, onu da sevmiştim. Annem artı o, bizim cicilerimizi yaratırlardı. Gel de sevme.

Kendi dikiş makineme Londra'da sahip oldum. Yapacak başka iş yokmuş gibi sanki, bir gün hem de en gelişmişini kapıp gelmiştim eve. Elektrikli tabii, bilgisayarlı üstelik, zıızzzzzzzzzzzzt diye zırıltı sesiyle çalışıyor. Çabuk uyum sağlamıştık birbirimize. Oralarda harika patronlar satarlar, e vallahi uydurup kaydırıp diktimdi bir kaç parça kendime. İngilizcemin ilerlemesine de ufak katkıları olmuştur bu makinenin. Birgün kopça arıyorum, içinde olduğum mağazada dikişe dair olmayan yok. "Loops," diyorum, "loops," diyorum, trene bakar gibi bakıyorlar suratıma. Derken Cockney accented bir kızcağız çözüyor beni. "Öööööö lüüüps!"

"Heee yaaaa kopçeee..."

----------

Bu anlattıklarımın hepsi, Allah Issac Merritt Singer'den razı olsun, 2001'de dikişte 150 yılını dolduran Singer'e dair.

Son Singer'imi sorarsanız, iki üç ay önce katıldı bize. En ucuzunun bir pahalısını aldım. Hani fazla derdi tasası olmasın, bastım mı diksin. Ertesi gün Müjgan Hanım buyurdu geldi, oturdu makinemin başına, iplik takmaktan ilik açmaya anlattı ve gitti.

Sonra işte başıma gelenler geldi. Müjgan Hanım'dan hemen sonra kılıfını giydirdiğim Singer'imle halvet olmayı bir türlü başaramadım.

Zaten dikiş deyince sıkıntı basıyor içime, yirmidörtlük atmışlar kalça üzerine sök sök bitmedi. Söküldükten sonra kantaron yağı* ile tedavi etmeye başladım.

Mum gibi iyileşiyor çok şükür.

Doğal şifa...

* Şirince'den Candan Kızım getirmişti. Nedir ne değildir burada:

http://mucizeiksirler.blogspot.com/2008/08/kantaron-ya-ve-faydalar.html