Armut dibine dibine...

Mutfakta hem var hem yokum


Çok renkli zeytinyağlılar aile mutfağımızın acayip başarılı olduğu bir dal. Başarısı şudur ki, her renk kendi özelliğini koruyarak pişer. Her rengin tadı kendine mahsus ayrıcalık taşır ve ancak lokmalarda birleştirilerek çiğnendikçe birbirlerine nüfuz ederek ortak lezzet halini alırlar. Demişimdir ara ara yazdıklarımın içinde..., ortaya böylesine tablo gibi yemekler çıkarmak dururken, salça kırmızısıyla yemeği çamura çevirenleri hiç anlamam, diye.

Annem Selma "hepsi çiğden" yöntemiyle pişirir zeytinyağlılarını. Ben de. Pek seyrektir soğanı kavurmamız, tabii ki dolma içi hazırlarken. Mesela, "Aha işte salçaların acısının tatlısının tam da yeridir," dediğim barbunya fasulyesi pişirirken veya.

Şimdiki günlerde mutfağım Annem Selma'nın kontrolunda. Şemsi'ciğimin ayıklar & yıkar yamaklığında muazzam bir ahenk tutturdular gidiyorlar.

Her gün en az iki çeşit zeytinyağlım oluyor... duu kiiiii, yine kapı çalıyor, boy boy sıra sıra koliler arz-ı endam ediyor. Edremit Pazarı bizim eve yıkılıyor sanki.

Günlük zeytinyağlı istikhakım üçe beşe bana mısın demiyor artık. Otlar kavrulur bir yandan, reçeller kaynar diğer yandan, mutfakta bir hareketliliktir sürüp gidiyor.

Ben de işlerin bir ucundan tutuyorum tabii. Mutfakta koli zamanları bensiz olmaz. Yaprağıydı, sapıydı, köküydü püskülüydü, ziyan olmadan mideye indirmek için ben gereğim, ben.

O mevzular ustasından soruluyor.

Diğerlerinde armut zaten dibine düşmüş olduğundan, ağız tadım aynen sürüp gidiyor.

Benim sevgili yağcım (!) Çiğdem'e ve Edremit'e buradan fena halde teşekkür ediliyor.

Tencerelerim benli bensiz kaynayıp gidiyor.

Mutfakta bir varmış bir yokmuş gibi yapan Annoya'nın yazısının pek tadı çıkmıyor.

Eh n'aapalım?

İdare...