Ben yapayım da kim yerse yesin

Beni çok eğlendiriyor. Çağırdılar, atladı bir otobüse ertesi sabah buradaydı. Gelmeden son bir kez torununu tuzlamış. Tanışmamızın beşinci dakikasında anlattığı bu tuzlama hikayesiyle bir daha bağlanamaz hallerde koptum zaten. Zehra, Bulgaristan'dan. Oralarda adetmiş. Çocukları kırkları çıkmadan dört beş kere tuzlarlarmış. Kokmasın diye, doğru bildiniz. Kocaman adam olurmuş ama tuzlanmış çocuğun eli ayağı ağzı teri falanı malanı kesinlikle kokmazmış ömrü boyunca.

Yemek alışkanlıkları da bir tuhaf. Gıda konuları açtığımda, anlıyorum ki benim bayıla bayıla yediklerimi orada hayvanlar yiyor. En baştan alırsam eğer, kerevizin kökünü yemezlermiş, "aywanlarğ yiğer, biz yaprakğlarığnı turşudağı kurağrığz."

Dün annemle konuşuyoruz, "Kendime bir tane enginar pişiriyorum," diyor mesela. "Anneeem ya, Zehrayı unuttun galiba?" "Yooo," diyor annem, "onlarda enginarı hayvanlar yermiş."

Lahanaydı karnabahardı filan hiç lafını bile etmeyin Zehra'nın yanında. "Aywnlarğ ne yiyğcekdeğ biz onlağrı yiyerseğk?"

Karnabahar koçanından yaptığım turşuyu bu vesileyle anlatmam şart oldu. Atmıyor yiyorum ya, salata diye haşlayacağım minik karnabaharın körpecik yapraklı bir koçanı var atmamalık. İnce ince kıyarsın onları Oya, kereviz saplarını da, kaynatırsın birlikte iki taşım.

Süzüp bekletirsin az biraz, ılınınca atarsın tuzlu suya. Tuzlu suya da önceden sarmısak dişleri, dereotu sapları, süs biberleri ve elma sirkesi katmış olursun. Bir gün sonra ye, acele turşu oluyor önceden haşlandığı için. Nesi hayvanlık yani şimdi bu karnabahar koçanının kırt kırt yapraklı köklerinin?

Geçen ay yaptığım sultani bezelye turşumsusu ile küçük bir aperatif sehpacığına yerleştirdiğim gibi, benden alâsı yok vallahi.

Özel lezzetler bunlar.

Kim yerse yesin.