Son

Devenin tabanını gören ya çölde bedevidir ya da turistik deveci. Evde görmüşler takımından bir de biz eski kuşak varız. Ne kadar moda bir durumdu ama o vaktin zamanında. Evlerin salonlarında dekoratif yeşillik denince üç bitki gelirdi akla, deve tabanı, kauçuk ve peygamber kılıcı.

Derken ne oldu? Modaları geçti. Yürekler acısı. Sıra sıra evden atıldı bu bitkiler. Kapıcılar sahip çıktı onlara ilk adımda. Apartman girişlerine yerleştirildiler yine dahiyane bir dekorasyon ustalığı lakin tozlu yaprakları, sulanmaya muhtaç topraklarıyla. Eski sıcak ortamlarından hayli uzak ama eski sahiplerinin eve giriş çıkışlarında anlık da olsa onlara yakın olabilmenin huzuruyla durdular oralarda. Beklediler taa ki devran dönene, daire sahipleri değişene, yönetimler gençleşene kadar.

Sahipleri ölenler oldu, mirasçıları hiç tınmadı onları. Onlar ki mini mini fidanlardı bir zamanlar, sevenlerinin elleriyle dikilmişlerdi en güzel toprak saksılara. Yapraklarının tozlarını almak onları özel okşamak demekti, onlarla özel hasbıhâl ortamı yaratmak demekti. Kapıya konmak şöyle dursun, çöpe yakın koyuldular. Yolcu yoluna gitmişti, yoldaşlarına da yol gözükmüştü, hepsi buydu işte.

Köhnemiş evin hanımteyzesi bir zamandır çekilmiş bırakıyordu perdelerini.

Geçen sabah kapısında üç kocaman üç üzgün üç küskün saksı belirdi, bir deve tabanı bir kauçuk ve bir peygamber kılıcı. Saksılardan birinin toprağında sanki ölüme yatmış kadar yaşlı, yorgun, mağrur bir kedi vardı.