Katili tanıyorum

Aslanlar gibi bir adam. Boy pos, geniş omuzlar, kıvırcıksı saçlar. Tatlı sert. Kaşlarını çatarken dudak ucuyla gülümseyen. Kızarken seven.

Tanıdığımda henüz hayli küçüğüm. Küçüklükten genç kızlığa geçiyorum diyelim ya da. Başkaca ne denir onüç ondört yaşlarındaki çocuğa? O, büyükler kategorisinde. Tanışma noktası bir yaz kampı, yer Florya.

Yaşıma göre kimseyi bulamıyorum mu ne, büyüklerle haşır neşirim ben. Büyükler, çoğu sinemacı tiyatrocu, acayip eğlenceli. O zaman ve sonrasında ortak alanlara denk geliyoruz sıklıkla Burhan Abi’yle. Taaa babam zamanlarının gazetecisi. Keyifli gençliğimin meyhanecisi. Ucundan bucağından dolaylı karıştığım Yeşilçam’ın yapımcısı. Pek meraklı olduğum eski eşya koleksiyoncusu. Nasıl renkli bir adam, nasıl.

Kaybettim derken. Arnavutköy Antik Restoran’dan sonra görmedim etmedim. Zaman zaman ışık hızıyla geçer giderdi aklımdan geçmişin renkli bulutları, tozu dumanı arasında.

Gazetelerde çıkan fotoğraflarında O, Burhan Abi değildi sanki. Erimişti, dağılmıştı, bitmişti.

Emekli bir hayat kadınını, ne demekse hayat kadını, hayat arkadaşı seçmiş kendine, diyor cinayet muhabirleri.

Sabahlara kadar içer kavga ederlermiş, demişler bazı komşuları.

Bir Cihangir cinayeti diye geçiyor bazı gazeteler sütunlarında. Ortada katledilip elektrikli testereyle doğranmış bir kadın; parçaları sokakta çöpte, evde buzdolabında, şurda burda. Katil zanlısı aylak aylak Taksim'de dolaşıyormuş yakalandığında.

Nasıl diyeceğimi bilemiyorum ama ben artık (suçunu itiraf etmiş) bir katil tanıyorum.

O’ysa, benim aklımda kalan Burhan Tekinliğ, aslanlar gibi bir adamdı.