Armut dağdan

Kafama göre chutney yapımı günümdeydim. "Üç armutçukla hallederim ben bu işi," dedim. Onlar da yazlık köylü torbalarımdan çıkan malzemelerden.

"Armudun iyisi dağdaki ayılara nasip olurmuş," derler. Ben getirene "Dağdan mı?" diye sormadım ama benim sevdiğim sert armutlardandı, iyi oldukları belliydi!

Bir koca beyaz soğanı mini mini doğrayıp şişenin dibinde kalmış üç parmak balsamik Modena sirkesinde pişirmeye başlıyorum. Sonra aklıma geleni, geldikçe katıyorum içine, önce iki çay kaşığı kahverengi şeker.

Elimde muskat rendesi var, incecik delikli olan hani; bu rende kuru malzemenin tozunu, yaşların da suyunu çıkarır. Hazır o elimdeyken, hazır yedi sekiz kere ileri geri yapıp muskat rendelemişken devam ediyorum. İki diş sarmısakla onun iki üç katına denk düşecek kadar zencefili de rendeleyiveriyorum.

Pencere bitkilerimden biberiye, kekik, ada çayı ve nane dallarıyla giriyorlar tenceredeki chutney müsvettesinin içine. Deniz tuzu ve renkli top biberlerden yeterince kırt kırtlıyorum. İki üç karanfil taneciği, kuru süs biberi acı mı acı... Yine rendeye iş çıktı, limon kabuğu rendeliyorum, bir limonun bütün kabuğunu.

Bu arada fokur fokurdayan balsamik sirkeye iki üç parmak su katarak tekrar kaynatıyorum. Şimdi armutların tencereye eklenme zamanıdır. Kabukları soyulmuş ve minicik doğranmış armutlar da işin içine girince bize ara sıra karıştırmaktan başka yapacak başka iş kalmıyor. Suyu çekip yumuşayacak sadece armutlar.

Tadına baktım ki inanılmaz acı, doyumsuz tatlı, muhteşem muhteşem bir lezzet.

Bir kavanozcuk sadece, beklemeye alındı buzdolabında.

Ah ben şimdi seni nelerle yesem, kimlere yedirsem?