Bızdık okullu

Ben Bızdık. Altı yıl önce Robert Kolej yolunda bulundum; sırılsıklam, bir ayağım sakat, öyle açım öyle cılızım ki neredeyse ölmek üzere.

Arabadan indi bir kadın beni gördüğü yerde. Sakat ayağımla kaçmaya çabaladım, güvenemedim tabii önce. Allem etti kallem etti, kendi de sıçan gibi ıslandı ama sonunda beni kucağına alıp arabasına oturtmayı başardı. Sonrasında her şey rüya gibi gelişti. Robert Kolej güvenlik müdürü Cengiz Abi sorumluluğumu üstlendi. Doktora gittim, tedavi oldum. Okullu oldum sonra. Okulun göz bebek köpeği oldum. Bızdık aşağı Bızdık yukarı oldum.

O kadın sık sık uğrar bizim buralara. Kokusunu taa uzaktan alır, koşarım yanına. İstediğim kadar çocuklarla oyun oynuyor olayım, yemek yiyor olayım, nerede olursam olayım bilirim onun geldiğini. Birlikte yürürüz, eğleniriz.

Bu hafta Plato’ya gittik mesela. Hava hem sıcak hem de müthiş fırtınalıydı. Serüven parkurunda yan yana yürüdük.

Yürüyüş parkuru bana yasak, ben kenarından dolaştım.

Aslında serüven parkuru ikimize de yasak. Dinlemedik, bir şey olmadı sonuçta. Ne uyku düzeni bozulmuş ayılar çıktı karşımıza, ne de yağmayan yağmurlardan oluşmuş göletler.

Resim çektik birlikte. Fırtınanın şiddetiyle çiçeğe sarılmış küçücük bir arıyı bile çektik.

Ben Bızdık. Beni bulan, adımı koyan ve her zaman ziyaretime gelen bu kadını o kadar çok seviyorum ki.