Arapsaçınaaa dööndüüm...

http://kedilimutfaklar.blogspot.com/search?q=arapsa%C3%A7l%C4%B1+karnabahar , 5 Ocak 2006’da finocchio hakkında bildiklerimi yazıp anlatmışım zaten. Sevdiğimi de söylemiş miydim acaba? Yeşillik tabaklarımda o kadar sık kullanıyorum ki, evimin tükendikçe yerine koyulan yeşilbaşları arasında finocchio / fençel / arapsaçı.

Anason tadına merakım en çocukluğumdan beri, yani hep vardır. Severdim Baba’cığım Nuri’nin zaman zaman akşam sofralarında tükettiği rakının kokusunu. Misafirlerimize kurulan özel mi özel sofralarımızın başlangıçları da rakıya arkadaş olurdu çoğunlukla. Galatasaray balık pazarından alınmış lakerda ve çirozumuz hiç eksik olmazdı.

Çirozun kızartma ve dövme işini ben yapardım. Kızartma ne derseniz, kuyruğundan tutulan kurutulmuş uskumruların ocağın üzerinde dağlanması diyebilirim. Dövme de kızartılmış balıkları pirinçten havanımızın topuzu ile yumuşatarak parçalara ayırmak. Dereotu ve sirke öyle yakışır ki bu balık kurusuna... Bu balık kurusu öyle yakışır ki rakının yanına...

Annem Selma’nın taş gibi rus salatası ve enfes taraması da misafir sofralarımızın olmazsa olmazlarıydı. Bayılırdım Annem Selma rusun yumurtalarını gayet enerjik bir halde ve hep aynı yöne doğru çırparken, şişeden yağ akıtarak yardım etmeye. Hep aynı incelikte, ‘dur’ dediği zaman durup sonra yine aynı akış inceliği ayarlamak üstüne ustalaşmıştım neredeyse. Ne hazırı var o zaman mayonezin ne de bızzzzt aletleri.

Yine anason tadından gidersek, çocukken licorice (meyan kökü) sevdalısı olduğumu da inkar etmem, edemem. Galiba licorice / liquirizia şekeri bizim vatan topraklarına ayak basmadı pek. Bana hep hariçten getirirlerdi!

(fotoğraf Google'dan)

Hani o yeşil sivrisinek bezdirme yakıları gibi ama siyah olan lezzetli şeyler. Meyan kökü* kullanımını da, bizim memlekette hiç içmediğim kolalı içecekler dışında pek duymam. Bu arada, Liquore di liquorizia di Calabria, içimi doyumsuz bir likördür ki, bulduğunuz yerde koymayın demek istiyorum.

İtalya çizmesinin burnu Calabria’da olan biten o kadar çok şey var ki hayatımda. Hele hele, yemeğe düşkün çok çocuklu bir ailenin gelinimsi kızları olmamın öylesine artıları var ki. Koy üstüne bir de Levanten aileye İzmir gelini olmamı. Yine çok harika bir kaynana, çok çocuk, bol kayınbirader ve eltileri; yine o upuzun kalabalık sofraları... Zaten mutfağa girişlerimde meleklerim durur hani yanımda. Bir çırpıda kafamda tarifler uçuşur, ilhamlarım gelir vahilerim gider ya; yaaa nereden olduğu belli işte.

İki finocchio yani arapsaçı kökü ve dalları, koca bir avuç maydanoz, iki üç diş sarmısak, fena halde taze çekme karabiber ve minik süs biberlerimiz var. Tavuk haşlamışsak eğer ki ne alâ çorbamız tavuk suyuna, yok haşlamamışsak sade suya olacak.

Kalın kabuklarını ayıklayıp, saplarındaki lifleri bıçak sürterek çekip çıkarırsak arapsaçları temizlenmiş olur. Sonra kıyarız dilim dilim, maydanozu da kıyarız, sarmısağını biberini katar, suyunu ilave ederiz. Suyu suysa sızma da gerekir, fokurdar malzeme önce bir, sonra altını kısıp pişmeye bırakırız. Bir de bendeki maydanozun yabani olduğunu ve Edremit’ten gelmiş Buldumcuk serisine dahil olduğunu eklemeliyim. Bu maydanozun sapları acayip asıl, bir yumurtalısını yapmıştım da, o biçim bayılmıştım vallahi.

Bizim çorba çorba değil ki içelim. Yemesi ise şöyle olacak, anlatayım bakın. Tam buğday ekmek dilimleri kızarıp çorba tabaklarının dibine yatar, üstüne eğer varsa tavuktan didik didiklenmiş etler yayılır; yoksa yok ne yapalım. Maydanozlu arapsaçımız kalın bir çorba olmuştur, fazla sulu değil; oradan da üç beş kepçe alınır tabaklara. Olanca suyunu zaten tabağın dibindeki ekmek dilimi çeker. Üstüne dememe gerek yok parmesan ister bence. Sizce olası başka ihtimallerin üzerinde durulabilir, belki...

Yani bir arapsaçı yazısı ancak bu kadar arapsaçına döner.

Bu kadar da dil döktüm, yapmazsanız darılırım!

Daha önce böylesine lezzetli bir çorba yiyip içtiyseniz bana da haber verin.

* hakkında bilmek istediğiniz herşey http://www.meyanmucizesi.com/ilacgibi.htm