Az muhabbet

Bir Anneler Günü hatırası. Yine dört nesil. Yine keyif bizim, köyse keyfimizi rezil eden Bizim Tepe. Bu Bizim Tepe'de yediğim son açık büfe yemeğidir. Her seferinde bundan daha kötüsü olamaz dedirten başka bir yer tanımıyorum; şekilsiz, lezzetsiz, sunum özürlü...

Hoş alakart da yesen pek farklı olmuyor ya. İki üç güler yüzlü emektar garsonumuzun gayreti dışında, BT'de yemek bitmiş bitmiiiş.

Robert Kolej Mezunlar Derneği Sosyal Tesisleri'ne kitaksi*.

Kısmet bizim Lucy'nin iyi dostlarındandır. Anne babalar seyahatte oldukça onlar birbirlerine misafirliğe gider ve çok eğlenirler. Kısmet az daha yaramazdır Lucy'den. Oyuncaklarını saklar bizim Lucy'cik, yoksa hepsi paramparça oluyor da.

En sevdikleri oyun alanı sehpa altıdır.

Bizim ailenin çay saatleri nedense paskalya çöreği ile anılır. En başta ben olmak üzere pek severiz bu çöreği. Pamuk gibidir, sakızı da vardır, mahlebi de pek dozundadır, çok da güzel kızarmıştır, ağızda eriyordur, tadı damakta kalıyordur... Söyler de söyler, her yediğimizi bir başka methederiz. Daha çok satınalınmasına alışmışızdır ama Annem Selma'nın mutfağında pişenlere methiyelerin ağız dolusu yakışık alır.

Bulgar topraklarından kopup Annem Selma'nın evinde soluk alan Zehra Hanım'ı ismen tanımıştık hani, buyrun şimdi de resmen karşınızda. Yukarıdaki paskalya çörekleri onun marifeti. Ne yalan, yediklerimizin en güzellerinden. Tarif almaya çalıştım ama zor, başında durup bakmak gerek bir gün.

Laf olmuş torba dolmuştur.

* (Rumca) mecazi anlamda "RCMDST'ne geeeel!"