Edremit'ten..., bir Çiğdem & Tatar gönderisi

Geeeel gel aman gelişine kurban olduğum kolisi ;)

Vaaaay beeee... Kadir gecesi mi doğmuşum kineeeee? Uyak yapmak için gülüyorum şimdi: heeee heee hee..., ama aslında ohaaaa falan olmuşum, sesim soluğum çıkmaz olmuş, kal gelmişim...

Avuç kadar bostanlar, parmak kadar kabaklar..., domatesler sırık bebeleri, biberler sivri müsvetteleri...

Kekik diyemiyorum kekeliyorum, o kadar koku o kadar lezzet yani..., bir dal dereotu, iki maydanoz..., semizotu yabani.

(Ne yazmış Çiğdem, "Az az... Gel tadına bak biraz :) Öpücükleeer)

Börülce ayıklanmış, iç iç gönderilmiş.

Lavantam oda kokusu olarak bilahare ve ama acilen gözümün önünde bir Sicilyalı vazoya yerleşmiş. Ihlamurum içilmek, yemeklere katılmak, koklanmak için kurutulmuş.

Yeşil biber salçam bu sefer sürmelik lezzette. Kavanozun yarısı, kızartılmış zeytinli ciappata üzerinde ve parmesan rendesi eşliğinde acilen tüketilmiş.

"Köyden indim şehre" omleti

Budur...

Bir keyiftir ki, anlatmakla bitmez.

Şöyle yapılır... Hiçbir şey fazla kesilmez, doğranmaz, ezilmez... Köyden şehire koli yoluyla sadece yarım günde ulaşmanın kıvancıyla taze taze, iri iri veya bütün bütün girerler tavaya. Otlar motlar vesaire, sızması tabii ki dibinde..., deniz tuzu üstünde.

Sonrasında üç yumurta, bir iki kaşık kremayla çırpılır, bilahare bol parmesan rendelenip karıştırılır ve tavadaki herşeyin üzerine eklenir.

Bu omlet tersyüz edilmez. Yani çevrilip altlı üstlü pişirilmez. Üstü hafiften sulu/az yumuşakken ocak söner, tabağa kaydırılır. Yine parmesan rendelenir hayli/hallice, erir sıcağında omletin ve kayar artık cümleler, gözler, diller...

Oy sizin eller ne güüüseeeel eller!

Yanında yenen zeytinli ciappata, bol bulduğum parmesan rendesiyle henüz elime geçen yeşil biber salçalıdır.

Kekikli parmesanlı börülce yahnisi

Bakliyat taifesinin yahnileşmesine ve yahninin italyanize olup parmesan ve kekik kokusuyla yenmesine önayak olmuştum.* Üstelik o tadı o kadar çok sevmiş o kadar çok sevmiştim ki, adetim olmadığı veçhile tekrarlamıştım zaman zaman! Tabii benim tekrarlarım, olmuş olanın tıpkısının aynısı olacak demek olmuyor. Her an her değişiklik serbest...

Şimdi de aşağı yukarı o minvalde bir börülce tatbikatı yapılacak. Sızmada bol soğan ve sarmısak çevrilirken içine bir patates rendelenecek. Tuz eklenip karabiber çekilecek. Bu rende patatesten beklentim börülcenin patates özlü suyuna ekmek banarken, içine patates koyduğumun zor anlaşılır olması oluyor!

Börülce de eklendi, suyu da. Soğan ve patatesler pişe pişe neredeyse kayboldu, börülceler yumuşadı. Biraz pekmez damlatıldı, az limon kabuğu ve bol parmesan rendelendi, tazecik kekik yaprakları girdi içine... Azıcık daha biber çekildi, gırt gııırt gıııırrrrrt gıııırt, tamam yeter bu kadar. Yani bu kadar girdi çıktı katkısı olan bir yemekte börülcenin lezzeti aynen yerinde. Bu da bir marifet işte.

Cancan parmesan kokusuna yanaşıyor tabii ki. Ona da rendeleniyor, derhal.

Tepsisine servis ediliyor. O yiyor, ben yiyorum. Karşılıklı yalanıyoruz.

Üstüne bir bardak naneli limonlu ve bol buzlu mürver şurubu, maden suyu ile.

Hazmetmeye yarar diye!

Bu mürver şurubu bir önceki koliden çıkmıştı.

Şimdi anladınız mı?

Kadir gecesi miymiş değil miymiş?



http://kedilimutfaklar.blogspot.com/search?q=kekikli+i%C3%A7+bakla+yahnisi