Gelişigüzel, yiyişi güzel tuzlu kek

Hay aksi, yaş durumlarından olabilir, fikr'i sabit tesis ediyorum galiba. Bunca yıl üzerine unsal sorumluluklar almamış olan kadın, kalkıp unlu tariflere fiksliyorsa kendini, başka ne demeli?

Az evvel mutfaktan çıkarken söyleniyordum: Var ya, unlu tarifler miligramik ölçülerle yapılırmış diyenler..., gramı şaşarsa feleği şaşarmış diyenler..., ne biliiim unun cinsiyetiyle şekerin cibiliyeti tutmazsa olmazmış diyenler... Diye diye dillerinde tüy bitenler. Tam ne idüğü belirsiz bir unlu karışım yapacağım tuttuğunda, kaş göz oynatıp burnuma ölçüler içeren kağıtlar sokarak hevesimi kaçıranlar. Varlığım mutfaklarınıza armağan olsun.

Öncelikle, her zamanki gibi bilmediğimi yapmaya başlayacağım için mutluyum tabii. "Tuzlu kek olsun mu bu bilinmez?" diye sorguluyorum kendimi. Olsuuuun, cevabını alınca hemen kuru domates çıkarıyorum sızmada durdukları kavanozdan. Sarmısak dişleri ayıklanıyor ve de ünleriyle beni aşan mutfak camı biberiyemle kekiklerimden koparıyorum.

Hokkabazlık mı yaptığım? Sanata aşırı saygımın mutfağıma ektiği üç beş tohum mu?

Mezzaluna/yarımayla kıydım ben veya bıçakla kıyılıyor bunlar. İşten değil. Bir şarkı tutturun yanısıra sevdiğiniz bişey... Biraz yüreğimi karartan şarkılarla mutlu oluyorum bu sıralar. Hacı Arif filan, bakmıyor çeşm-i siyah feryade, yetiş ey gamze yetiş imdade... Hamiyet okuyacak ki, daha yarım saat kafayı toparlayamayacaksın, öyle okur.

Ömer Uluç da daha dün gitmiş, Aşiyan'a yatmış. Biz sanki Ömer'le daha önceki gün Papirüs'te ya da Çiçek'te içmekten sıkılmışız, kalkıp Zincirlikuyu'da Despina'nın gecekondu meyhanesine gidiyoruz. Üç meze, beş kelam, rakı, taş plak, renkti ahenkti, Paris'i Roma'sı...

Zaten takılmışken kafam böylesine Hacıydı Hamiyetti Ömerdi, ellerim şuursuz artık, işler işler işleeer.

Kek yapmaya un gerek en önce, yumurta ve yağ gerek. Çocukkenki gibi şımarıyorum, bana ne gerek sütlü börek... Evde süt yok, bu da börek olmayacak zaten, geçiniz.

Yoğurt koyuyorum ufacık tefecik ve yağsız olanından bir adet. Üç yumurta ve yoğurt kabı kadar sızma. Çırpıyorum. Un, yoğurt kabı beş kere dolup boşalacak kadar, eliyorum. Bııızzzzt aletimin yumurta çırpıcısıyla çırpıyorum; köylü kızı un eliyor, aha böyle aha aha şöyle, yaman olur köylü kızııı... Pakette kalan az una da yazık, ekliyorum.

Koyuca mı oldu hamur biraz, ne beis. Tam da ikinci mini yoğurda gidecekken elim, yetiş ey krema yetiş imdade... Dahiyane bir buluş mu? Accabba mııı? Olmasa da koydum, bir paket kremayı, çırptım gitti bile.

Az daha deha gerek. İki katı yumurta ne der bu işe? Durup duracağıma dolapta ööölece, girer keki şenlendiririm der mi, deeeer. Güzeeelce bir parça beyaz peynir, elim alışmış diye Bahçıvan. Yahu Bahçıvan Kardeşlerim, bir kıvam bir lezzet tutturun artık. Gün aşırı adı değişik bir mal çıkarmakla olmuyor, çıkmış olanların namusunu kollayın, koruyun önce.

Eveeet, yumurtayı ve beyaz peyniri bulamaç içinde çamur etmeden yarımayladığım malzemeyle buluşturup, az biraz kendi çeşnilediğim tuzdan da katıp, iki kırt kırt tane biber çekip...

Sızmaladım iyice bir tepsiyi. Gelişigüzel boşalttım içine malzememi. Sıcak fırına verdim.

Yayıldı kendince tepsiye, kendisine tanınan gelişigüzellik hakkından pek memnun kalmıştı belli.

Haaaa unutmadan, ilk çırpılan yumurta+sızma+yoğurt karışımından ayırmıştım üç beş kaşık. Döktüm üzerine fırına vermeden, biberiye ve kekiklerle de bezedim hafiften.

Bir olaydı dışarı çıkan fırından. Lokmaları kremanın yumuşacığıyla ağızlarda dağıldı. Domates kurularının sızmayla aşkından gelen lezzete, taze biberiyeyle kekik eklendi. Hamurun renklenmesi öyle hoş öyle hoştu ki; katı yumurtanın sarısına bulaşmış domatesin alına biberiye yeşili yanaşmıştı.

Kulağımı Hamiyet'e vermiştim. Gözüm gelişigüzelimdeydi; aklım Ömer'in çok renkli yaşamındaydı, fırçasındaydı...