Karşılıksız reklam nasıl yapılır?
Çenemi tutma günlerimin içinde yer alan bir Pazar sabahıdır. Birkaç zamandır almaya bayılınan ve lakin verilmeye kıyılamayan kiloların artık sonu gelmiştir, diye düşünülmektedir. Kalça takozlarına fazla yüklenince neler olabileceği bilinmek bile istenmemektedir. Zaten nazın niyazın bini bir paraya çıkmıştır. “Acı var mı acı?” diye soranlara güler yüz gösterilmemektedir.Üç beş kilo eritmenin peşinde koşan tuhaf fanilere baktıkça sinir olası gelen Annoya henüz uyanmış, “Eeee be, doya doya yemek yenmeyen Pazar’a Pazar mı derim?” yörüngesine hemen giresi gelmiş..., ayakları geri geri gidecekken eline Hürriyet Pazar eki geçmiş..., ve deeee tam sayfada ilanen ‘Pazar günü nefis bir kahvaltı’ resmedildiğini görmüştür.
Tarifi mümkün olmayan bir heyecan sarmıştır içini. Artık çok geçtir. Gözünü, elindeki sıcacık kahvesini dahi görmeyecek kadar, bu fotoğraf bürümüştür...;
... diyerekten başlasın bu ne idüğü belirsiz yumurtalı tarif. Öyle, çünkü adamlar bu fotoğrafı yemek tarif etmek maksadıyla değil, beyaz eşyasını reklam etmek uğruna yayınlamış.
Başlarken de hikaye edildiği üzere, ‘az ve öz yemek’ şartlanmasında olduğum günlerdeyim. Dün enginarlarımı bir parmak sade suda yumuşatırken, iki kaşık sızmadan gelmeyecek zayıflık gelmesin madem, diyerekten sızmamı da ilave etmiştim. Şimdi bu fotoğrafın tarifine "O" enginarlardan bir tane seve seve girecek. Zaten görülmekte olan taze soğan ve maydanoz, bir miktar da dereotu doğranacak.
Bu bir omlet olmalı aslında ama benimki omlet ötesi, krepsiye doğru bir baza olacak... Baza, çırpılmış iki yumurtanın, iki kaşık un ve 100 ml krema ile tekrar çırpılmasından elde edilecek. Tuzu şaşmaz, deniz tuzu* olacak. Yatağında dediğim malzeme yatacak.
Bu keyfin arkasında kim var biliyor musunuz?
Olmadı be kardeşim, böyle bir fotoğraf çekeceksin de altına imzanı basmayacaksın.
Basmazsan basarlar.
Annoya Annoya, senin dilinin altında başka birşey mi var?
* süper hizmet, söylemeye gerek yok http://www.hepsiburada.com/ (Tariş'e girin)
posted by Oya Kayacan at
Pazar, Mayıs 31, 2009
|
14 comments
Dağ bayır yine kırmızıdan tarlalarla doldu. Sonra bir tanecik de benim oldu. Günlerdir tüylü narin tomurcuğuna gözüm gibi baktığım gelinciğim bu sabah al gelin çıktı karşıma.
Şimdiki muhabbet kafamın büyük, ayaklarımın pompon olmasından doğmuştur. Mevzu şöyle ki, senelerdir havuza girmek için kafama bone geçirmem gerekiyor. Kolaysa başınıza gelsin, böyle başa öyle kolay kolay bone bulunmuyor. Bezden ve XL kafa boyunda olanlardan aranıyor, ayaklara kara sular iniyor, spor mağazaları 'yok' satıyorlar.
Böyle kötü kötü ayakkabı komplekslerinde olduğum bir gün, bir AVM asansöründe bir hanımefendi ve ben duruyoruz. Bir bakıyorum ki ne görüyorum? Hanımefendi gırla elegans ama ayaklar kırk veya üstü ve taraklı, kemikler çıkıklı, eni konu da şişman... Benim ayaklarım onunkilerin yanında zerafet abideleri sanki. Ayakkabıları fena değil ama, hattâ zarifçe, hattâ babet... Ahaaaa Oya amman Oya, tepme bu fırsatı, derdini demeyen derman beklemesin... 
Bay Enginarcı'ya bir limon uzatıp, "Dört tane hazırla," dedim. O biliyor, çeşme suyunda limon tuzuna yatmış olanları almaz ablası. Döndüğümde içinde saplarla birlikte hazırdı enginar torbam. Yetmedi tabii, yine kaydı gözlerim iç baklaya. Yarım kilo da iç bakla. Bunlar birbirlerini tamamlamak için yaratılmıştır sanki. Ya kısmet, ne yapsam bilmiyorum. E zaten vakit dün, akşam.
Serviste yine parmesan, yine dereotu ve bir top acı biber, bir kaşık dolusu iç bakla ile birlikte çorba kasesinin süsü olacak. Parmesan ince ince uzayacak kaşıktan... Limon ekşisi parmesanın dile değen ince acısına yapışacak... Kadife yumuşaklığında enginar ezmesine iç bakla taneciklerinin muhteşem dokusu katılacak. Sarmısak baş kaldırmayacak lezzetlerin arasından ama orada olduğunu, soğanın vazgeçilmez dostu olduğunu hissettirecek. 
Derken de baklamız vardı tabii. Küçük ve hafif bir zeytinyağlı tabağı olarak kayda değer nefaseti ile sofradaki yerini aldı.
Bir Anneler Günü hatırası. Yine dört nesil. Yine keyif bizim, köyse keyfimizi rezil eden Bizim Tepe. Bu Bizim Tepe'de yediğim son açık büfe yemeğidir. Her seferinde bundan daha kötüsü olamaz dedirten başka bir yer tanımıyorum; şekilsiz, lezzetsiz, sunum özürlü... 
Kısmet bizim Lucy'nin iyi dostlarındandır. Anne babalar seyahatte oldukça onlar birbirlerine misafirliğe gider ve çok eğlenirler. Kısmet az daha yaramazdır Lucy'den. Oyuncaklarını saklar bizim Lucy'cik, yoksa hepsi paramparça oluyor da.
En sevdikleri oyun alanı sehpa altıdır.
Bizim ailenin çay saatleri nedense paskalya çöreği ile anılır. En başta ben olmak üzere pek severiz bu çöreği. Pamuk gibidir, sakızı da vardır, mahlebi de pek dozundadır, çok da güzel kızarmıştır, ağızda eriyordur, tadı damakta kalıyordur... Söyler de söyler, her yediğimizi bir başka methederiz. Daha çok satınalınmasına alışmışızdır ama Annem Selma'nın mutfağında pişenlere methiyelerin ağız dolusu yakışık alır.
Bulgar topraklarından kopup Annem Selma'nın evinde soluk alan Zehra Hanım'ı ismen tanımıştık hani, buyrun şimdi de resmen karşınızda. Yukarıdaki paskalya çörekleri onun marifeti. Ne yalan, yediklerimizin en güzellerinden. Tarif almaya çalıştım ama zor, başında durup bakmak gerek bir gün.
Ne zamandır ekranda yokum. "Poz ver," deyince hemen veriyorum halbuki. "Oyna," diyor oynuyorum, daha n'apim? Neyse bugün, "Kırmızı çiçekli sardunyalar aşkına," diye miyavladım da, karşınızdayım işte...
Almadan duramıyorum. Gözümden yaş çıkara çıkara yediriyorlar bana kendilerini, dilimi dağlıyorlar sanki, yine yiyorum... Jalapeno mu nedir, biber yani nam'ı diğer. Aslen Meksikalı ama haylidir yurdum topraklarında da yetişiyor, hatta market kavanozlarına Casa Fiesta markasıyla bağımlı kalmayıp turşucu tezgahlarında da bulunuyor.
Tezgahta mısır vardı. İçime Londra girdi birden. Değişik değişik mısır lezzetleri koyardım sofraya. Bizde pek adetten değildi o zamanlar yemeklerde koçanıyla mısır yemeler. Oluyor ama artık, olmalı.
Bizim çocuklar, yani Nurci ve Aycan bana NY'dan oyuncaklar getirdiler. Mavi tavşanımı çok sevdim. İçi catnip dolu olduğu için yanımda taşıyorum gittiğim yerlere.
Erzurum'un ispir fasulyesi mutlaka bulunacak. Bulunmadığında pilakiniz mümkünü yok bu lezzette olmayacak. Kereviz yaprakları olmadığında da tutmayacak lezzeti. Lakin ve ne yalan söylemeli, ilk defa Tat domates püresi ve pembe greyfurt suyunda pişirdim pilakimi. Pembesi daha tatlı, sarısı acımsı bunların, tercih pembe yani yoksa bu yemek bu yemek olmayacak. Domates püresine gelince, günahı Annem Selma'nın boynuna! Bende kalırken hani, almış kullanmış bunlardan belli. Memnun kalmadım diyemem, kaldım. Üstelik avuç dolusu para saydığımız domatesler ne kadar sağlıklı ki?
